Waarom is het woord, de term 'liegen' in onze Tweede Kamer een taboe?

Liegen is een ’‘hard’‘ woord, of kan als hard overkomen. Men spreekt liever van ’‘niet de waarheid spreken’‘.

Zelfde als: ’‘je stinkt uit je mond’‘, liever zegt als bijvoorbeeld: ’‘je ruikt niet zo fris’‘ of, ’‘wil je een pepermuntje?’‘

Het is dus een vorm van om de feiten heen draaien, om de ander het gesprek zo comfortabel mogelijk te houden.

@ Het ja en nee verhaal: dit is inderdaad ook een taboe. Men spreekt liever meerdere zinnen met directe argumenten uit, dan een ’‘te direct’‘ ja of nee. Overigens valt er uit het verhaal wat men antwoordt, niet een ja of nee te halen, maar dat ter zijde. ;)

Liegen is een boze beschuldiging, de ander doet iets slechts.

Niet de waarheid spreken is verzachtender, dat lijkt minder slecht en klinkt minder beschuldigend.

Je bent dan geen keiharde leugenaar, je hebt alleen NU even niet de waarheid gesproken.

Het woord liegen geeft meteen een oordeel over iemand.
Dat leidt vaak weer tot een tegenreactie vanuit het gevoel, terwijl het in de Tweede Kamer juist om rationele argumenten gaat waar wat mee gedaan kan worden. Denk aan de uitspraak "doe toch eens normaal man", wat veel commotie gegeven heeft omdat dit erg afwijkt van de gebruikelijke gang van zaken. Hier kan je niet iets mee.