Mag een 15 jarige jongen beslissen of hij naar psychiater gaat als zijn ouders dat hem dwingen? Hoe zit dit met verplicht medicijnen innemen?
Zie vraag
1.1K
1.1K keer bekeken
Geef jouw antwoord
Het beste antwoord
Als minderjarige heb je niet veel, zo niet, niks te vertellen. Alleen maar lege briefjes.
Als je ouders menen dat een gesprek met een psychiater verhelderend zal/kan zijn, wil ik je aanraden dat maar te doen. Wie weet, ga je de dingen anders zien, en wordt er een hoop duidelijk.
Als zou blijken dat jouw gedrag niet met gesprekken of andere maatregelen thuis, en niet te vergeten jouw motivatie is te verbeteren, en dat het misschien zo is, dat je een stofje mist, of een stofwisselingsstoornis hebt, dan is een aanvulling, in de vorm van een medicijn wel gewenst.
Iemand van 15 dwingen om een medicijn in te nemen, dat zal niet zomaar lukken, daar heb je de medewerking van de betreffende wel nodig. Misschien dat een gesprek met de psychiater ook daarin motiverend kan werken.
Voorts moet ik opmerken dat gierende hormonen gecombineerd met een weinig regulerende, grenzenstellende omgeving, ook kan leiden tot onaangepast gedrag. Niet alles hoeft gemedicaliseerd te worden.
Als je ouders menen dat een gesprek met een psychiater verhelderend zal/kan zijn, wil ik je aanraden dat maar te doen. Wie weet, ga je de dingen anders zien, en wordt er een hoop duidelijk.
Als zou blijken dat jouw gedrag niet met gesprekken of andere maatregelen thuis, en niet te vergeten jouw motivatie is te verbeteren, en dat het misschien zo is, dat je een stofje mist, of een stofwisselingsstoornis hebt, dan is een aanvulling, in de vorm van een medicijn wel gewenst.
Iemand van 15 dwingen om een medicijn in te nemen, dat zal niet zomaar lukken, daar heb je de medewerking van de betreffende wel nodig. Misschien dat een gesprek met de psychiater ook daarin motiverend kan werken.
Voorts moet ik opmerken dat gierende hormonen gecombineerd met een weinig regulerende, grenzenstellende omgeving, ook kan leiden tot onaangepast gedrag. Niet alles hoeft gemedicaliseerd te worden.
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Andere antwoorden (5)
Helaas niet. Je ouders zijn n deze nog de verantwoordelijke, en hebben ier zeggenscha over.
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Nee, de ouders zijn verantwoordelijk, dus moeten beslissingen maken.
Je kan altijd met de ouders er over praten vooral over medicijn gebruik.
Er zal altijd een reden zijn waarom de psychiater erbij wordt gehaald. dus ik zou zeggen pak die kans en haal eruit wat je nodig hebt. verzet heeft geen zin.
Maar wees kritisch over evt medicijnen. maar geef ze wel een kans om te kijken of ze voor je werken. en probeer ook hoe je kan functioneren zonder medicijnen.
Je kan altijd met de ouders er over praten vooral over medicijn gebruik.
Er zal altijd een reden zijn waarom de psychiater erbij wordt gehaald. dus ik zou zeggen pak die kans en haal eruit wat je nodig hebt. verzet heeft geen zin.
Maar wees kritisch over evt medicijnen. maar geef ze wel een kans om te kijken of ze voor je werken. en probeer ook hoe je kan functioneren zonder medicijnen.
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
ik ontvang zelf wat lichte zorg, hulp met plannen en ik gebruik medicijnen, en vanaf mijn 12e moest ik voor alle handelingsplannen en medicatie ook zelf tekenen om het geldig te laten zijn. Ik heb wel altijd getwijfeld of dit alleen voor de vorm was. Maar ik weet niet of de jongen in kwestie nog handelingsbekwaam is, als je bv met erge depressie kampt kan ik me voorstellen dat omdat je nog geen 18 bent de ouders verantwoordelijkheid nemen voor zijn leven en hem dwingen tot hulp om er vanaf te komen.
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Ouders dwingen niet voor niets,
daar moet je van uit gaan,ik snap ook
niet waarom je dit niet wil,het is toch
voor je gezondheid en toekomst.
Wees verstandig, en luiste naar je
ouders,Ze hebben het beste met je voor.
EN die medicijnen,daar ga je toch niet,
tegen in, kom op nou joh.
daar moet je van uit gaan,ik snap ook
niet waarom je dit niet wil,het is toch
voor je gezondheid en toekomst.
Wees verstandig, en luiste naar je
ouders,Ze hebben het beste met je voor.
EN die medicijnen,daar ga je toch niet,
tegen in, kom op nou joh.
13 jaar geleden
Ik zei het gisteren al in een reactie op een ander antwoord, maar met betrekking tot medische behandeling hebt je als 15-jarige wel degelijk recht van spreken.
De wet bepaalt dat tot 12 jaar de ouders beslissen. Tussen de 12 en 16, hebben zowel ouders als kind/jongere recht van spreken. Vanaf 16 mag je zelf beslissen. Dat betekent dat je als 15-jarige niet altijd toestemming nodig hebt van je ouders om een behandeling te volgen, en dat andersom ook niet altijd de behandeling gegeven zal worden die jou ouders willen.
De behandelend arts is degene die moet beoordelen hoe goed jij in staat bent om alle opties af te wegen, en de gevolgen van je beslissing kunt overzien. Wanneer de arts vindt dat jouw beslissing weloverwogen is en je goed weet wat het betekent om een bepaalde behandeling niet te ondergaan, kan de arts beslissen een behandeling niet voor te schrijven, ook als jouw ouders dat wel zouden willen.
Nu is een bezoek aan de psychiater geen medische behandeling, en al helemaal geen ingrijpende. Hoe het wettechnisch in elkaar zit weet ik niet, maar het lijkt mij erg vergezocht om zelfs een intake te gaan weigeren. Jouw ouders zijn verantwoordelijk voor jou, dus bepalen - hoe cru dat ook lijkt - ook bij welke specialist jij komt. MAAR: als die specialist een behandeling voorstelt die jij niet wilt, dan gebeurt dus niet automatisch dat wat je ouders willen, en heb je daar zelf een stem in. Je hebt ook recht op een second opinion door een andere arts (bijvoorbeeld een andere psychiater) als jij vindt dat de psychiater niet in jouw beste belangen werkt, of als je denkt dat een andere psychiater meer verstand heeft van jouw problematiek. Mochten dit ooit relevant worden en je ouders zouden niet mee willen werken aan zo'n second opinion: je arts zou je daarbij moeten helpen. En in deze hele situatie kun je natuurlijk ook altijd nog je huisarts om advies vragen.
De wet bepaalt dat tot 12 jaar de ouders beslissen. Tussen de 12 en 16, hebben zowel ouders als kind/jongere recht van spreken. Vanaf 16 mag je zelf beslissen. Dat betekent dat je als 15-jarige niet altijd toestemming nodig hebt van je ouders om een behandeling te volgen, en dat andersom ook niet altijd de behandeling gegeven zal worden die jou ouders willen.
De behandelend arts is degene die moet beoordelen hoe goed jij in staat bent om alle opties af te wegen, en de gevolgen van je beslissing kunt overzien. Wanneer de arts vindt dat jouw beslissing weloverwogen is en je goed weet wat het betekent om een bepaalde behandeling niet te ondergaan, kan de arts beslissen een behandeling niet voor te schrijven, ook als jouw ouders dat wel zouden willen.
Nu is een bezoek aan de psychiater geen medische behandeling, en al helemaal geen ingrijpende. Hoe het wettechnisch in elkaar zit weet ik niet, maar het lijkt mij erg vergezocht om zelfs een intake te gaan weigeren. Jouw ouders zijn verantwoordelijk voor jou, dus bepalen - hoe cru dat ook lijkt - ook bij welke specialist jij komt. MAAR: als die specialist een behandeling voorstelt die jij niet wilt, dan gebeurt dus niet automatisch dat wat je ouders willen, en heb je daar zelf een stem in. Je hebt ook recht op een second opinion door een andere arts (bijvoorbeeld een andere psychiater) als jij vindt dat de psychiater niet in jouw beste belangen werkt, of als je denkt dat een andere psychiater meer verstand heeft van jouw problematiek. Mochten dit ooit relevant worden en je ouders zouden niet mee willen werken aan zo'n second opinion: je arts zou je daarbij moeten helpen. En in deze hele situatie kun je natuurlijk ook altijd nog je huisarts om advies vragen.
Verwijderde gebruiker
13 jaar geleden
Deel jouw antwoord