Sinds wanneer zijn er accijnzen op sigaretten en hoe is dat veranderd per jaar?

De Nederlandse staat ontving vanaf de 17e eeuw aanvankelijk vooral belastinginkomsten op de invoer en handel in tabak. Vanaf 1912 werd met behulp van een voorheffing ook accijns geheven op de eindproducten in de winkels zelf. Met de ‘Tabakswet 1921’ werd ieder tabaksproduct van een accijnsnummer voorzien om daarmee beter de groeiende belastingontduiking tegen te gaan. Na ruim een halve eeuw succesvol als ‘melkkoe’ gefunctioneerd te hebben, vond op basis van het kritisch denken over de gezondheidsrisico’s van vooral het sigarettenroken, ook bij de overheid een definitieve omslag plaats. Een decennia lange staatslust veranderde deels in een staatslast Het huidige overheidsbeleid streeft met nieuwe accijnsverhogingen een directe afname na van de sigarettenconsumptie onder met name de minderjarigen. Daarmee wordt indirect een positieve bijdrage geleverd aan een toekomstige beheersing van de algehele uitgaven in de gezondheidszorg.


Hoe de accijnzen berekend worden vind je hier
http://www.europa-nu.nl/id/vi7jgta9zly5/verslag_van_de_commissie_aan_het

Volgens de huidige communautaire voorschriften moet de accijns op sigaretten een advalorem en een specifieke component omvatten. De nadruk die de lidstaten op de ad-valorem dan wel op de specifieke component leggen, hangt af van het beleidsdoel dat zij nastreven (zie bijlage 1, grafiek 2). De specifieke component van de accijns mag momenteel niet minder dan 5 % en niet meer dan 55 % bedragen van de totale belastingdruk op sigaretten van de meest gevraagde prijsklasse (dat wil zeggen de som van de proportionele accijns, de specifieke accijns en de btw).