Recht op uitkering als je zelf schuldig bent aan je arbeidsongeschiktheid?

Gelukkig wordt hier bij uitkerende instanties niet naar gekeken. Zij kijken in hoeverre zij je af kunnen (moeten) keuren en baseren je uitkeringsbedrag hierop.

Zo ver zijn we - gelukkig! - nog niet, want als het puntje bij paaltje komt, kun je uiteindelijk voor bijna ALLE kwalen, ziektes, aandoeningen, ongelukken en ziektes wel ergens een eigen oorzaak of verantwoordelijkheid vinden, en stort ons volledige zorgstelsel als een kaartenhuis in elkaar. Al zijn we hard op weg hoor, dus ga maar vast sparen, maar op dit moment gaan we nog uit van het gelijkheidsbeginsel dat iedereen in principe ongevraagd ziek of arbeidsongeschikt of gehandicapt kan worden.

Mensen zijn geen machines die zwaar gedisciplineerd volgens een aantal vastgestelde regeltjes en zonder persoonlijke inbreng, plezier, genot, hobbies, genoegens en feesten de eindstreep kunnen halen. En welke waarden-fascist zou die regels op moeten stellen ? Want uiteindelijk kun je overal wel IETS van krijgen, en spreken onderzoeken elkaar op veel punten nog tegen ook. Bovendien, als de collectieve zorg ERGENS heel blij van zou moeten worden, is het wel van mensen die bijtijds, voordat ze ECHT duur worden, het hoekje om gaan. Wat eerder een reden zou zijn risicogedrag te belónen dan te bestraffen, zoals je hier zou doen.

Als je dus wilt straffen voor risicogedrag dat mensen ongezond kan maken (drinken, roken, sporten, niet sporten, vet eten, te weinig eten, autorijden, doe-het-zelven, snoepen, affijn, de lijst is eindeloos en iedereen doet wel iets) zou de ultieme consequentie zijn dat je het meest dure, ongeneeslijke en onbehandelbare 'gedrag' het zwaarst moeten bestraffen : ouder worden dan 70. De jaren die daarna nog komen, die zijn - statistisch- pas echt onbetaalbaar. Hoe gezond of ongezond iemand ook geleefd heeft. Waarmee je dus eigenlijk 'gezond leven' de grootste risicofactor op een collectieve ziektekostenverzekering of sociaal uitkeringenstelsel zou kunnen noemen.

Laten we maar hopen dat het zo er nooit gaat komen. Hoe 'oneerlijk' het soms ook lijkt; dat is kortetermijn-denken. Op de lange termijn ben je met mensen die je al jong veel geld kosten in de regel het goedkoopste uit.