Is het paradoxaal om tegen de doodstraf te zijn maar vóór abortus?

Paradoxaal betekent een schijnbare tegenstelling, dat is het denk ik. Maar het is schijnbaar; het is dus mogelijk.

Voor veel mensen is dat absoluut paradoxaal, maar degenen die daar in geloven vinden dit logisch. Voor hun zijn het twee losstaande dingen. Tegen abortus zijn ze omdat ze geloven dat een foetus al leeft en aangezien het een onschuldig babytje is niet vermoord mag worden. Voor doodstraf zijn de meeste mensen omdat ze vinden dat het pas echt erg straft, of omdat ze denken dat die mensen het niet verdienen te leven, of als afschrikeffect, of iets anders. Maar iemand die de doodstraf krijgt moet natuurlijk wel iets ergs gedaan hebben, in tegenstelling tot zo'n foetus.

Niet als je geloofd dat een foetus pas als een mens of als levend beschouwd kan worden na een x tal maanden.

Abortus heeft met biotica te maken, met leven. Doodstraf met een in de samenleving overeengekomen afspraak om te straffen.

Niet vergelijkbaar dus, net zoals een tomaat en appel niet vergelijkbaar zijn, ook al zijn de beide rond...

Biologisch gezien is een foetus nog geen mens, aangezien er nog niet zoiets als een bewustzijn is gevormd, het is slechts een klompje cellen. Vandaar dat na een aantal maanden abortus ook niet meer mag. Dan wordt er gesteld dat de ongeboren baby zover is ontwikkeld dat het een persoon is. Zolang de baby dus nog een foetus is is het niet paradoxaal om tegen doodstraf maar voor abortus te zijn

Waar slaat dit nou weer op?
Een nog niet volledig ontwikkelde embryo is toch heel wat anders als een mens wat al een heel leven heeft geleid. Dat ding heeft nog niet eens het licht gezien. Laat staan dat er al enige hersenactiveit heeft plaatsgevonden. In de beginfase is het maar een hoopje ongedetermineerde cellen.
Moet ik ook al mijn spermacellen gaan bewaren omdat ik anders elke dag miljoenen moorden pleeg? Dat hadden allemaal potentiële levens kunnen zijn!

Probeer je nu stellen dat de doodstraf een soort van post natale abortus is?