Waar ligt (voor jou) de grens tussen openbaar en privacy?

Question

Na aanleiding van een vraag over het moeten kunnen legitimeren ben ik op deze vraag uitgekomen. Waar ligt (voor jou) de grens tussen openbaar en privacy. Er is al veel heibel over de vingerafdruk in het nieuwe paspoort geweest. En we leven onderhand in een wereld waar de overheid 'Big Brother' speelt met allerlei zichtbare en niet-zichtbare camera's...

Zo ben ik er met toeval achter gekomen dat ik iedere keer als ik de portiek uit kom dat ik dan in beeld ben bij de politie. Dus van privacy is hier al geen sprake meer. Vooral omdat je de camera alleen ziet als je weet waar die zit. Want deze is zeer vakkundig weggewerkt in één muur zodat alleen de lens zichtbaar is. En dat alleen maar omdat er hangjongeren zijn in het weekeinde. Maar 153 bewoners komen dagelijks minimaal 2 keer in beeld. Want de camera draait 7 x 24 uur door...

Nu heb ik (vrijwel) niets te verbergen, waarvoor ik geobseveerd moet worden met camera toezicht. Maar vraag me dan wel af waar de grens tussen openbaar en privacy ligt?

 · Accepted Answer

Voor mij is dat heel simpel: die grens ligt hetzelfde als de grens tussen private en publieke ruimte.

Ik besef dat dit enige uitleg behoeft:
Ik zie dat vaak anonimiteit en privacy met elkaar verward worden. Privacy is wat je bijvoorbeeld in je eigen huis hebt, zodra je de deuren en de gordijnen dicht doet. Wat je in huis doet en met wie, gaat zolang je geen wetten overtreedt niemand iets aan. Anonimiteit is wat je hebt zodra je de deur uit gaat (dus de publieke ruimte in) en alleen gezien wordt door mensen die niet weten wie je bent.

Die anonimiteit is een gevolg van schaalvergroting: vroeger waren gemeenschappen klein genoeg dat iedereen elkaar hetzij kende, hetzij wist dat het een vreemdeling in de buurt was (want anders zou je weten wie het was). Anonimiteit in de publieke ruimte was er niet. Wat nu (ten onrechte) 'privacy' wordt genoemd, over straat gaan zonder dat de mensen die je zien (inclusief het bevoegd gezag) je identiteit kennen, bestond niet. Het zou ook bij niemand opkomen dat als een recht te zien: stel je voor, dat je voordat je naar buiten loopt eerst tegen de buurman zou roepen "wend je ogen af, ik wil privacy als ik mijn huis uit kom!" Als je je huis uit gaat, kom je nou eenmaal in de publieke ruimte waar mensen je kunnen zien en herkennen.

Tegenwoordig leven we in veel grotere gemeenschappen. Soms ken je je eigen buren niet eens, laat staan al die andere mensen in de stad. Er is dus een zekere mate van anonimiteit in de publieke ruimte, als onvermijdelijk gevolg van schaalvergroting.

Anders dan privacy zie ik anonimiteit *niet* als grondrecht. Als je de deur uit loopt, loop je nog steeds de publieke ruimte in. Waar je gezien en herkend kan worden. Of dat nu door je buurman is (als hij überhaupt je naam kent), door een politieagent (die omdat hij niet iedereen meer direct kan herkennen om bevestiging van je identiteit kan vragen) of door een camera.

 · Answer

Bij mij ligt de grens als ik als goede samaritaan ik in de gaten wordt gehouden. IK kan begrijpen dat ze graag de ID van mensen willen zien die de wet overtreden. Camera's in het openbaar vind ik ook niet erg want niemand weet wie ik ben. Maar als ze bijvoorbeeld mijn telefoon en of internetverkeer gaan controleren vind ik dit te ver gaan. Ik heb verder ook niets te verbergen maar ik houd er niet van constant in de gaten te worden gehouden. Kortom als ze geen goede aanleiding hebben en toch mij als persoon in de gaten hebben vind ik dit inbreuk op mijn privacy.

 · Answer

Voor mij is die grens allang bereikt.. waar je ook om je heen kijkt hangen camera's. tot in de bedrijfskantine toe.. En bij de pinautomaat heb ik steeds vaker de neiging mijn tong even uit te steken!
:-)
In deze maatschappij denk ik niet dat je daar nog onder uit komt.. er gebeurt gewoon teveel om met een normale plitiemacht/controle te bewaken..het is alleen de vraag of het echt heel veel verschil maakt want kijk maar eens naar opsporing verzocht: hoeveel criminelen, ondanks de camera's,  zich nergens iets van aantrekken en hun slag slaan...

 · Answer

Tja, wat zal ik zeggen. Ik heb niets te verbergen en heb er ook geen problemen mee dat er overal camera's hangen. Mocht er iemand zijn die wel wat uithaalt, dan kunnen ze hem zo makkelijker pakken.

Het zou mij alleen te ver gaan als ze mijn telefoongesprekken afluisteren en mijn e-mails scannen... Aan de andere kant: ben benieuwd hoe lang het duurt voor ze genoeg hebben dan dat oeverloze geouwehoer dat ze dan moeten verdragen :)

 · Answer

Het is eigenlijk te zot voor woorden en in en in triest.Maar dankzij mensen die hun zinnen hebben gezet op dingen die een ander schade aanbrengen zijn we verplicht ons zelf te verdedigen.
Het is echt jammer en het IS niet anders .Ik ben maar zo gaan denken dat het voor mijn eigen veiligheid is hoe triest dan ook.
Nee, het maakt mij niet gelukkig maar het IS niet anders.
En waar ligt mijn grens?Die ligt in mijzelf.

 · Answer

Zodra dergelijke camerabeelden voor iets anders gebruikt worden dan voor het bestrijden van criminaliteit.

 · Answer

Voor mij hangt het sterk af en waar het gebeurd en wat het doel is, en wat er vervolgens met het materiaal gebeurt. 
Die regels zijn er natuurlijk allemaal om de ciminaliteit te verminderen, en zijn mede een gevolg van onze eigen roep om 'meer blauw op straat'. De gevolgen daarvan zijn logischerwijze dat de goeden weer eens onder de kwaden moeten lijden. De pakkans voor criminelen is niet of nauwelijks verbeterd, de veiligheid op straat amper verbeterd, maar de kans dat je een parkeerboete oploopt of gepakt wordt voor een paar kilometer te hard rijden is wel sterk toegenomen.

Zelf sta ik er een beetje ambivalent tegenover. Als ze me willen filmen als ik op een terrasje zit of door een winkel loop; prima. Zolang het ergens anders  nut voor heeft tenminste, en er verder niets met die beelden gedaan wordt. Gefilmd worden in een paskamer ligt al wat gevoeliger ; er zal maar een zoon van een kennis bij die winkel werken ; daar zou ik toch even niet meteen heel vrolijk van worden eigenlijk, en er zijn vast wel betere controlemiddelen.

Ik ben er wel redelijk van overtuigd dat het nodig is, maar ben nog niet altijd overtuigd van de werkzaamheid van het middel, en de kosten die het met zich meebrengt. 
In het algemeen ben ik ook van mening dat je nergens voor hoeft te vrezen zolang je niks te verbergen hebt, en zolang die regel ook blijft opgaan en je niet hoeft bang te zijn voor iets als Youtube, of ingrepen in de persoonlijke levenssfeer (zoals verzekeringsmaatschappijen die heel eng willen weten welke risico's je allemaal loopt, alsof een verzekering daar JUIST niet voor bedoeld was, voor iedereen onafhankelijk van je risico en we nu voor zo ongeveer elke lifestyle een speciale verzekering krijgen zodat je geen 'last' hebt van anderen ofzoiets) heb ik er niet zo heel veel problemen mee.

Maar achter alles wat van je gevraagd wordt, mag mijns inziens wel een normale en relevante reden zitten. En daar begint het hem een beetje aan te schorten. De vraag 'rookt u' is in mijn optiek bijvoorbeeld alleen relevant als iemand wil weten of ik een asbak nodig heb, en niet als ik een naaimachine wil kopen of een vakantie wil boeken. (gechargeerd voorbeeldje natuurlijk).

Waar ligt (voor jou) de grens tussen openbaar en privacy?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (6)

Weet jij het beter..?