Waarom is in het engels ik (I) altijd met een hoofdletter?

Zijn die Engelsen nou zo egocentrisch, of is er een andere reden dat ze I (‘ik’) met een hoofdletter schrijven? Dat vraagt Elianne Lammers uit Ede zich af. Wanneer en hoe is dat eigenlijk ontstaan?

Voor het antwoord moeten we naar het begin van de vijftiende eeuw. Geoffrey Chaucer, de belangrijkste schrijver van zijn tijd, was net dood, en zijn werken werden driftig met de hand gereproduceerd. In het Engels waren er destijds verschillende vormen voor ‘ik’: in het zuiden ich, in het noorden ik.

Tijdens het overschrijven van die teksten ontstond een probleem. „Een kleine i in het midden van de zin valt niet zo op”, zegt Kooper. „Daarom moesten ze iets verzinnen om hem opvallend te krijgen. De hoofdletter I werd het meest gebruikt, maar sommige broodschrijvers gebruikten een kleine y.” Die laatste variant heeft het moderne Engels niet gehaald.

Waarom de meerderheid van kopiisten voor de hoofdletter koos, en niet voor de kleine y, is niet bekend. „Ik denk dat het is omdat hoofdletter I toch duidelijker was”, denkt Kooper. De I werd standaard toen William Caxton rond 1480 de boekdrukkunst in Groot-Brittannië introduceerde. Hij koos uiteindelijk voor de I-variant.

Antwoord
De kleine i was niet duidelijk genoeg, dus werd de hoofdletter verkozen toen William Claxton rond 1480 de boekdrukkunst introduceerde in Groot-Brittannië. Hij koos voor de I-variant , de hoofdletter dus.