Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Waarom hebben we een 'v' en een 'f'?

Je spreekt ze exact hetzelfde uit, als ze nu voor of achter gebruikt worden.

Het enige nut wat ik kon bedenken is wanneer je gebruik gaat maken van 't kofschip, maar zelfs dan is het krom omdat in een normaal werkwoord toch nooit geen 'f' zit. Misschien dat er een enkele uitzondering is waar de f geen v wordt, maar dan als nog..

Ik zie dus niet echt een voordeel om een harde en een zachte f/v te hebben, als je ze toch exact hetzelfde uitspreekt. Dus waarom hebben we er 2?

Verwijderde gebruiker
7 jaar geleden
in: Taal
8.9K

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Het beste antwoord

Je spreekt de v en f niet hetzelfde uit.
Daarom hebben we een v en een f.
Bijvoorbeeld: vijver, boffen. Brief, brieven.

Toegevoegd na 4 minuten:
De letter "v" kent in het Nederlands grote overeenkomsten met de letter "f", maar wordt minder scherp uitgesproken.

De letter F is de zesde letter van het moderne Latijnse alfabet. De Etrusken waren de uitvinders van deze letter. De F werd in het Etruskisch en in het Grieks als /w/ uitgesproken. De letter heette digamma en was gevormd door twee Γ's op elkaar te stapelen. De letter verdween door klankverandering.
De oorsprong van F ligt in de Semitische letter wâw die ook voor /v/ en /w/ gebruikt werd en waarschijnlijk oorspronkelijk een knots of haak voorstelde.

Deze letter V heeft, evenals de letter F en de Griekse letter Ypsilon (Υ, υ) de Semitische wâw als oorsprong. De Etrusken vereenvoudigden de letter tot V. De Etruskische klankwaarde was /u/, maar omdat het Latijn geen letter voor /w/ kende, gebruikten de Romeinen de V voor zowel de medeklinker /w/ als de klinker /u/. Bijvoorbeeld het woord via (Latijn voor "weg") werd door hen uitgesproken als wie-aa.
In de late middeleeuwen ontwikkelden zich twee verschillende vormen van de letter, die beide werden gebruikt voor de tegenwoordige letters U en V. De puntige "v" werd geschreven aan het begin van een woord, de ronde "u" in het midden en aan het einde van het woord, ongeacht de uitspraak. Uiteindelijk ontstond in de 17e eeuw het gebruik om de "v" te gebruiken voor de medeklinker en de "u" voor de klinker, waarmee de moderne letter werd geboren. De hoofdletter "U" ontstond in deze tijd, voordien werd steeds een grote "V" geschreven. Toen de letters "u" en "v" eenmaal als aparte letters waren erkend, stond de "v" in het alfabet voor de "u". De huidige volgorde is pas in de moderne tijd in zwang gekomen.
De letter "v" kent in het Nederlands grote overeenkomsten met de letter "f", maar wordt minder scherp uitgesproken.
Wanneer een "v" op een "t" volgt wordt de letter vanzelf wat scherper uitgesproken, wat echter nog niet wil zeggen dat deze net zo scherp is als een "f".
(Lees meer...)
SimonV
7 jaar geleden

Andere antwoorden (1)

We hebben een "v" en een "f" omdat deze, anders dan jij denkt, van elkaar verschillen. Ze hebben dus allebei een eigen functie en klank.

De letter "v" kent in het Nederlands tegenwoordig grote overeenkomsten met de letter "f", maar wordt minder scherp uitgesproken. Nederlands taal- en letterkundige Balthazar Huydecoper merkte in 1730 in Proeve van Taal- en Dichtkunde op dat de zachtheid of scherpte wordt bepaald door naburige klanken. Wanneer een "v" op een "t" volgt wordt de letter vanzelf wat scherper uitgesproken, wat echter nog niet wil zeggen dat deze net zo scherp is als een "f". Hij meent dat de mensen die in ontvangen de "v" net zo scherp uitspreken als de "f" in ontfermen en in ontfutselen, deze niet op de juiste manier uitspreken. De Duitse "v" spreekt men in het Nederlands wel uit als een "f".

Toegevoegd na 15 minuten:
Er zijn overigens wel normale werkwoorden waarin een "f" zit, bijvoorbeeld het werkwoord "blaffen".
(Lees meer...)
Antoni
7 jaar geleden

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 5000
Gekozen afbeelding