Komt het Nederlandse 'tja' van het Italiaanse 'già'?

Nee, leuk bedacht, maar het is een bijvorm van "ja".
(De klank t ervóór zal soms een gevolg zijn van de behoefte aan een nadrukkelijker uitspraak van het woord, in andere gevallen een klank die ontstaat bij de overgang van de gesloten mondstand tot de stand voor het uitbrengen van de j.
Uiting van berusting, aarzeling, min of meer weifelende toegeving of instemming, enz.)

En "ja" heeft een Oudhoogduitse oorsprong. Er zijn afgezien van het Germaans geen zekere Indo-Europese verwanten, behalve misschien het Latijnse "iam"(reeds, nu). Hieruit is het Italiaanse già waarschijnlijk (ook) ontstaan!