Waarom zeggen we zij voor zowel enkelvoud vrouwelijk als meervoud (mannelijk en/of vrouwelijk)?

Ik zet m'n antwoord hier maar neer, hopelijk nodigt dat uit tot een interessanter of beter antwoord... Dat is etymologisch zo gegroeid.
Persoonlijke voornaamwoorden voor de derde persoon bestonden in het Proto-Indo-Europees niet als apart paradigma en zijn terug te voeren op aanwijzende voornaamwoorden. Voor het Germaans is dat in de meeste gevallen pie. *h1e, waarvan *ih2 de bijbehorende nominatief enkelvoud vrouwelijk is. Voorafgegaan door het aanwijzend partikel pie. *so leidde dit in het Gotisch en het West-Germaans tot *si of *sī. In het West-Germaans ontstonden hierbij, grotendeels reeds voor de schriftelijke overlevering, onder invloed van de uitgangen van aanwijzende voornaamwoorden (→ d(i)e enz.) de langere vormen zoals hierboven genoemd. Ook breidde de functie zich uit tot de 3e pers.mv.
De klinker van die heeft in het Nederlands niet doorgezet zoals gebeurde bij het Duitse sie. Mede onder invloed van de persoonlijke voornaamwoorden → hij, → gij en → wij is in beklemtoonde positie uiteindelijk *sī > mnl. si > nnl. zij de gewone vorm geworden. http://www.etymologiebank.nl/trefwoord/zij1