Me typen ipv mijn, is dit een kenmerk van dyslexie?

Nee, dat heeft niets met dyslexie te maken maar alles met een slordige uitspraak en vervolgens: schrijven volgens die slordige uitspraak. Het is iets van de laatste jaren terwijl dyslexie uiteraard al veel langer bestaat.

"Me buurman", "me oma": me, myself and I vind het een beetje dom.

Het is soms een kwestie van luiheid en soms een kwestie van onwetendheid.

Vaak hoor je het bij jeugd, die niet alleen alles afkorten (sms taal gebruiken), maar ook niet de moeite nemen om het gewoon GOED te zeggen , laat staan te schrijven. Aan de andere kant heb je ook een heleboel anderen die het gewoon niet weten!

Zal je zeggen, hoe kan dat nou?
Tja dat denk ik dus ook : hoe kan dit nou? Antwoord hierop is : ze hebben het niet geleerd, niet van huis uit en aangezien school maar een beperkte invloed heeft tegenwoordig, krijgen ze meer mee van hun ‘matties’ of gewoon maten , dat is het verschil niet.

Wel is het heel belangrijk dat van huis uit NIET geleerd wordt hoe het WEL moet.

Dyslexie is het zeker niet nee, ik heb een collega gehad die de Nederlandse taal goed beheerste en tegelijkertijd dyslectisch was. Het uitte zich door moeilijk lezen en meer dan gemiddeld schrijffouten maken. Dus nee, dat is het zeker niet .

Toegevoegd na 11 uur:
...collega gehad die de Nederlandse taal VERBAAL goed beheerste en tegelijkertijd dyslectisch was. DIT uitte zich door...etc.

Nee, het is een vorm van vooralsnog foutief taalgebruik, dat echter een heel goede kans loopt binnen niet al te lange tijd gewoon juist te worden.

Dat komt doordat veel mensen die tamelijk laaggeletterd zijn, de laatste jaren dankzij Internet toch veel gebruik maken van geschreven taal, en bij gebrek aan grondige (of zelfs basale) kennis van die geschreven taal, neigen spreektaal te gebruiken.
Naast "me" voor "mijn" zien we bijvoorbeeld ook regelmatig "na" waar het "naar" moet zijn (en zelfs vice versa ; "naar mijn werk ga ik na huis".

Omdat het echter taalkundig niet volstrekt fout is - alleen SCHRIJVEN we mijn of m'n in plaats van "me" (dat eigenlijk in andere context gebruikt wordt : ik trek me er niks van aan, ik voel me niet lekker) maar zeggen we vrijwel altijd "me". Me moeder, me jas, me verjaardag.

Vooral voor mensen die WEL goed in hun talenkennis zitten kan dat tenenkrommend overkomen, maar feitelijk verschilt het niet van het gebruik van het vergelijkbare "je".
Niemand zal beweren dat "Ik zag je moeder op je fiets" eigenlijk "ik zag jouw moeder op jouw fiets" moet luiden. Terwijl dat vroeger, voor iedereen JE ging schrijven, toch echt zo was.

Daarom voorspel ik - ik weet het wel zeker - dat over enige jaren het gebruik van ME als bezittelijk voornaamwoord net zo normaal zal zijn als nu het gebruik van JE als bezittelijk voornaamwoord al is.

Let wel, dit geldt niet voor ALLE regelmatig gemaakte taalfouten. Dingen die in gesproken taal ook apert onjuist zijn, zullen (voorlopig) nog geen algemeen erkend juist taalgebruik zijn. Constructies als de als/dan-verwisseling (en de nog verschrikkelijkere maar wellicht exclusief Twentse als/of-verwisseling ; "weet jij als ik volgende week vakantie heb ? ") , het gebruik van "hun" in plaats van hen of zij, en de al genoemde na/naar-verwisseling zullen nog wel een poosje gewoon helemaal fout blijven.

Toegevoegd na 6 minuten:
Met dyslexie heeft dit alles eigenlijk nooit te maken. Dyslexie heeft te maken met het niet goed ruimtelijk kunnen plaatsen van letters, en daardoor slecht onderscheid kunnen maken tussen bijvoorbeeld n en u, m en w , de lettervolgorde in klankkombinaties als ij, ei, ou, au, ui etc, en de opeenvolging van letters in lange woorden, waardoor een dyslecticus zeer moeizaam spelt. Maar juist DAARDOOR zullen die de genoemde fouten niet snel maken.