Waarom zeg je 'bestelling en ontvangst', en niet 'bestelling en ontvanging'?

Geloof het of niet, maar er zit een soort van logica in.
Die vind je wanneer je kijkt WAAROM en HOE er van het werkwoord een zelfstandig naamwoord is gemaakt.

Bij stam plus -ing is er sprake van een zelfstandig naamwoord waarin de HANDELING centraal staat. Bevalling (het bevallen) , werking (het werken) betaling (het betalen), verdeling (het verdelen) , navolging(het navolgen), bestelling (het bestellen).

Bij de uitgang -st is er sprake van een zelfstandig naamwoord waarin het RESULTAAT / VOORWERP / ONDERWERP centraal staat en kan de tijd van het oorspronkelijke verwoord varieren. Vangst (dat wat gevangen is danwel zal worden gevangen), vondst (dat wat gevonden is danwel zal worden gevonden) , winst (dat wat gewonnen is etc), ontvangst (dat wat ontvangen is etc) komst (dat wat gekomen is etc. ) Ook woorden die we als werkwoord niet meer (in die vorm) gebruiken, tonen nog kenmerken van die vervoeging : dienst, dorst.

Beide woorden worden dus feitelijk in een heel andere context vervoegd, en strikt bezien betekenen ze niet helemaal het zelfde. Zo ZOU je in theorie van een ontvanging kunnen spreken, als het puur ging om de handeling van het overhandigen/ontvangen van het iets. Op dat moment vindt er een 'ontvanging' plaats. En die context kennen we ook , bijvoorbeeld in de Bijbelse context van de ontvanging van de Heilige Geest. Meestal echter duiden we op het artikel zelf, en spreken we dus van een ontvangst - van een pakje, een bestelling of visite.

Als ezelsbruggetje zou je kunnen aanhouden dat -ing slaat op een handeling en -st op een voorwerp of verschijnsel. Ongetwijfeld zijn er echter tientallen woorden te bedenken die zich niet aan beide regels houden.