In der Lubecker strasse. is het niet in die lubecker strasse ?

Gaan er in Duitsland geen stemmen op om dat totaal overbodige systeem van naamvallen af te schaffen?

Nooit gehoord. Er gaan in ons land ook geen stemmen op om over te schakelen op 1 lidwoord. Of om dat ouderwetse 'isch' van 'automatisch' eindelijk te gaan spellen als 'ies'. Of alle ou-klanken te gaan schrijven met 'ou' of 'au' want voor de uitspraak heb je het niet nodig.

"Er gaan in ons land ook geen stemmen op om over te schakelen op 1 lidwoord." Juist wel. Daar is een paar jaar geleden nog een heel ding om geweest waarin een aantal mensen opteerden om het maar gelijk uit de taal te halen ipv het generaties lang weg te laten evolueren(want dat is al aan de hand). Het was ook juist daarom dat ik op die reactie kwam, in Nederland is de/het lastig in Duitsland is dem/der/den/die/des/weetikhet gewoonweg absurd en zo ver ik heb begrepen net zo zinloos als de/het. http://www.quest.nl/artikel/het-verdwijnt

Ik denk dat het een kwestie is van de vraag of je mannelijk/vrouwelijk/onzijdig als verschillend 'aanvoelt' in je taal. In het Nederlands is dat niet echt (meer) het geval. Is dat gevoel er niet meer, dan zal het uiteindelijk wel afslijten, zoals dat in veel talen al gebeurd is. Voor naamvallen geldt denk ik hetzelfde. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat in sommige gevallen die ouderwetse naamvallen toch extra informatie geven. "De man sloeg de jongen" (modern nederlands) is dubbelzinnig als je het met het oudere nederlands "De man sloeg den jongen" , of
"Den man sloeg de jongen." vergelijkt.

Ik denk dat "in" een voorzetsel is met de 3e OF de 4e naamval. Je gebruikt de 3e naamval als je er al bent, en de 4e als je er nog moet komen. Ich bin in der Stadt (ik ben er al: 3e naamval)
Ich gehe in die Stadt (ik moet er nog komen: 4e naamval). Correct me if I'm wrong.

Dat klopt, robbieroad. Daarom schreef ik ook "althans in die gevallen waarin 'in' een plaatsaanduiding is, zoals hier". Ik ken het voorbeeld "Ich laufe in dem Garten" versus "Ich laufe in den Garten". Het scheelt één letter... In het Nederlands zou je zeggen "Ik loop in de tuin" versus "Ik loop de tuin in".

@Computoon en Mr. Tomaat: weten jullie dat de Nederlandse taal in het verleden óók naamvallen gebruikte? Dus zo krom is dat niet.

Ja, er gaan stemmen op om de verschillende lidwoordvervoegingen af te schaffen, maar heel erg heftig leeft het onderwerp niet. Ja, bij kinderen die ze op school moeten leren. ;-)
Maar onbewust leren die in hun leven ZO veel ' juiste' vormen - zonder te weten dat het de juiste vorm is, maar gewoon omdat DIT lidwoord bij DAT zelfstandig naamwoord hoort - dat afschaffen nog wel effe ver in het verschiet zal liggen. Echter, net als in het Nederlands door het grote aantal nieuwe sprekers het lidwoord HET heel langzaamaan lijkt te gaan verdwijnen (de huis, de meisje, de kind) , zie je hier ook door het grote aantal nieuwe sprekers (waaronder ondergetekende ;-) ) wel degelijk een soort van vereenvoudiging van de naamvallen. Maar over dat soort dingen gaat HEEEEL veel tijd heen ; het is geen kwestie van van bovenaf opleggen. Wat ik al wel heel veel hoor - vooral bij klanten van Niet-Duitse komaf, is het gebruik van von in plaats van de derde naamval plus achterplaksels, . Von der man, von die Frau. Dat zal over x jaar de eerste stap wel zijn. Zoals wij ook al heel lang niet meer des mans of des huizes zeggen.

Je hoort ook steeds meer "Da läuft der Nachbar sein Hund" in plaats van "Da läuft der Hund des Nachbars". Dezelfde ontwikkeling als in het Nederlands dus, waar je ook steeds vaker hoort "Daar loopt de buurman zijn hond", in plaats van "Daar loopt de hond van de buurman". Ook zie je dat de Genitiv die achter sommige voorzetsels hoort, steeds vaker plaats moet maken voor de Dativ. In plaats van "wegen des Regens" hoor je dan "wegen dem Regen". Als je dit interessant vindt en 'en passant' iets over de Duitse taal wilt leren, kan ik je het boekje "Der Dativ ist dem Genitiv sein Tod" aanbevelen.

Dank je ; die ga ik maar eens bestellen. Want hoewel ik hem nooit, nooit tot in de puntjes zal beheersen, heeft het Duits zeker net zo zeer mijn belangstelling als het Nederlands.

Bepaalde verschillen afschaffen is een slecht idee. Het is niet voor niets zo onstaan, kennelijk heeft het een betekenis. Eén van mijn leerlingen beweerde dan ook dat je "als" en "dan" gewoon door elkaar kon gebruiken en dat de betekenis dan toch eenduidig zou zijn. Tot ik hem de volgende zinnen gaf: "Wiskunde is leuker als je denkt" en "wiskunde is leuker dan je denkt". Duidelijk twee verschillende betekenissen.

@robbieroad Nederland kan al tijden zonder naamvallen dus kan Duitsland het ook. "Wiskunde is leuker als je denkt" en "wiskunde is leuker dan je denkt". Duidelijk twee verschillende betekenissen. Dat komt door een ander (oplosbaar) probleem. Als= op het moment dat
Als= een woord wat veel op dan lijkt Wiskunde is niet zo leuk als je denkt. Juist gebruik van "als" toch heeft deze zin twee betekenissen. Duisters hebben geen "dan" dacht ik en zeggen groter als. Idee: Talen moet vaker herzien worden. Dubbele-betekenis-woorden eruit, woorden mogen maar 1 betekenis hebben. Vervoegingen die al blijken uit iets anders in de zin afschaffen. Net als bij wiskunde: alles vereenvoudigen. Talen zijn vaak nodeloos ingewikkeld. Als je een taal maakt waarmee net zoveel kan zeggen als de taal die je ervoor had maar die simpeler is heb je een betere taal. "Het is niet voor niets zo ontstaan, kennelijk heeft het een betekenis." Daar ben ik het volledig mee oneens. Je kan honderden gevallen bedenken waar taal zoals hij nu is faalt op betekenis. Juist omdat woorden meerdere betekenissen kunnen hebben. Of twee woorden hetzelfde kunnen betekenen. Je gaat er vanuit dat taal zich vanzelf goed organiseert, ik zie juist dat taal zelfs met het halfzachte en onverklaarbare ingrijpen nog tekort komt.

Maar dan ga je uit van taal als een kunstmatige constructie, Mr. Tomaat. Terwijl taal feitelijk meer te vergelijken is met een soort levend organisme. Het enige wat een instituut als de Taalpolitie (de taalunie ? Spellingscommissie ? ) kan doen, is achter de praktijk aanhobbelen en zeggen : okee, nu doet iedereen het, vanaf nu is het ZO goed en het oude niet meer (vaak met een overgangsperiode ;-) ) en is dat de nieuwe regel. Maar de taal zelf die evolueert onder invloed van de sprekers, waarbij uiteindelijk letterlijk de meeste stemmen gelden. En evolueren van een taal betekent per definitie een versimpeling - en in mijn ogen vaak ook een verarming ; kijk maar naar het uitgeklede Engels. Dingen die we de komende eeuw vermoedelijk langzaam maar zeker maar vermoedelijk definitief zullen zien veranderen zijn bijvoorbeeld het gebruik van meervoud voor een enkelvoud dat een grotere hoeveelheid aangeeft : (er staan een paar schoenen, er zijn een aantal mensen)., naar ik vrees 'hun' als persoonsvorm en niet meer alleen als bezittelijk of meewerkend (dat vinden hun ook, hun zeggen altijd...) , het verhaspelde gebruik (natuurlijk ook beïnvloed door het Duits) van als / dan (hij is groter als ik, hij is net zo groot dan jij, of het afschuwelijke, in Twente veel gebezigde "ik weet nog niet als ik vandaag naar school ga", net als het tenenkrommende ' Ben jij nog wat nodig ? Nee, ik ben niks meer nodig" . Ook zie ik een toename in me/mijn , na/naar , en natuurlijk de verdwijning van het lidwoord "het" . En ik treur al om de gruwelijke opkomst van de verkeerd gebruikte spatie. Wordt de taal daardoor makkelijker ? Absoluut. Mooier ? Absoluut niet. Het gaat mij ook aan mijn taalhart. Maar : taal is geen kunstwerk, taal is een gebruiksvoorwerp. En steeds meer mensen gaan vooral de geschreven taal gebruiken, en beïnvloeden via radio en teevee elkaars gesproken taal. Meer dan ooit in de geschiedenis. Mensen die vroeger na school nooit meer een pen of een boek oppakten, (of nog vroeger helemaal nooit leerden lezen en schrijven) zullen dankzij Internet ook hun beperkte taalvaardigheden moeten en mogen gebruiken. En je hebt absoluut gelijk dat alle spellingsvereenvoudigingen van vroeger hebben geleid tot een verarming van de taal en zelfs een vermindering van nuances in betekenissen of herkenbaarheid van de herkomst van woorden. Maar als er nooit iets was veranderd, vraag ik me af of überhaupt iemand zich vandaag de dag nog schriftelijk kon uitdrukken....

Maar dan ga je uit van taal als een kunstmatige constructie Precies. http://en.wikipedia.org/wiki/Lojban (wellicht een extreem voorbeeld maar waarom niet?) "Terwijl taal feitelijk meer te vergelijken is met een soort levend organisme" Omdat we het dat laten zijn. Mensen zien dat op de een of andere manier als iets heiligs/goeds. Als ik mijn glas melk op het aanrecht laat staan wordt het ook een soort levend organisme dat vindt men dan weer niks. "Het enige wat een instituut als de Taalpolitie (de taalunie ? Spellingscommissie ? ) kan doen, is achter de praktijk aanhobbelen en zeggen : okee, nu doet iedereen het, vanaf nu is het ZO goed en het oude niet meer (vaak met een overgangsperiode ;-) ) en is dat de nieuwe regel." Dat is toch de slechtste situatie denkbaar? Je kan toch veel beter een plan maken hoe het verder moet dan achteraf besluiten dat we volgens een plan hebben gewerkt. "Wordt de taal daardoor makkelijker ? Absoluut. Mooier ? " Van de door jouw genoemde voorbeelden wordt het enkel makkelijker als je beide zou toe laten (wat het juist onoverzichtelijker maakt). Ik heb het over veranderingen als: Ik loop(te)
Hij loop(te)
Wij loop(te) Geen sterke werkwoorden meer, alles eindigt op "te" in de verleden tijd. Ben altijd stikjaloers op Engelssprekenden. Op een bladzijde onregelmatige werkwoorden is het bijna perfect qua vervoeging in de verleden tijd. Bank (we voeren een discussie of een instantie die geld of een brede stoel het woord krijgt). Na honderd jaar weet niemand beter of we zeggen: Ik loopte naar de meer. (Ik liep naar het meer.) Waarom we niet altijd naar de meest perfecte taal streven snap ik niet, maar dat schijnt een persoonlijk en weinig voorkomend sentiment te zijn. Voor de leuk (Kooten en de Bie):
https://www.youtube.com/watch?v=pWdsx9qnHVM Over "hun".Ik heb altijd de neiging in te breken en "ZIJ" in het gezicht te schreeuwen van mijn conversatiepartner, echter schijnt dat sociaal niet geheel geaccepteerd te zijn, dus laat ik het maar gaan. De spreker is wel gelijk minstens 15 punten in "het door mij aangenomen IQ" gezakt.