Waarom bestaat gebarentaal uit vier dimensies?

Het spreekt voor zich dat de vierde dimensie "tijd" altijd van belang is in alle vormen van communicatie, zowel voor gebaren als gesproken taal.

Wat men bedoelt als men zegt dat gebaren taal zich afspeelt in 4 dimensies, is dat naast de dimensie "tijd", heb je sowieso de gehele 3D ruimte nodig om een gebaar uit te oefenen. Vandaar dat het zo moeilijk is om een gebaar op papier te zetten: dat is 2-dimensionaal, en je moet vaak met pijlen of met perspectief tekenen, om een gebaar op de juiste manier weer te geven.
En dan komt ook nog de factor "tijd". Los van het feit dat je tijd nodig hebt om iets te zeggen of een gebaar te doen, in gebaren taal is de tempo en de snelheid waarop je een gebaar uitoefent van enorm belang in de communicatie. Je zou het kunnen vergelijken met de intonatie in gesproken taal: ben je aan het schreeuwen, aan het fluisteren, enz... dat kan je in gebaren taal (onder andere) door de snelheid, en dat heeft met tijd te maken, aan te passen.

Tijd is dus de 4e dimensie in gebarentaal.
In gesproken taal is tijd uiteraard ook ontzettend belangrijk, maar omdat het geluid 1-dimensionaal is (ondanks het feit dat het zich propageert in een 3-dimensionaal ruimte), zou je nooit zeggen dat het "4 dimensies" heeft.

Een belangrijke kanttekening is dat gesproken taal, behalve een gesprek over de telefoon, vaak gepaard gaat met gebarentaal. Dat noemen wij "non verbale communicatie". De stand van je handen, van je lichaam, beweging van je ogen, je glimlach... dat heeft enorm veel invloed op de boodschap. In die zin, is gesproken taal waarbij je een mens kan zien, rijker dan gebaren taal, omdat naast het geluid, ook gebaren aan te pas komen, en dan zou je kunnen stellen dat het zelfs 5-dimensionaal is: 3 dimensies in de ruimte (wat je ziet), geluid (wat je hoort) en tijd.


Met dank aan mijn zus, die gebarentaal beheerst!! (^_^)