Waarom is vioolspelen aan elkaar geschreven en gitaar spelen los?

Veel werkwoorden kunnen worden samengesteld met een zelfstandig naamwoord.
Samenstellingen van een zelfstandig naamwoord en een werkwoord schrijven we aan elkaar. Andere combinaties van een zelfstandig naamwoord en een werkwoord vormen een woordgroep. Zulke combinaties schrijven we los.

Voor de taalgebruiker is het niet altijd duidelijk wanneer we met een samenstelling te maken hebben en wanneer met een woordgroep. Sluitende regels zijn daarvoor niet te geven, maar er zijn wel enkele tendensen:
- Sommige combinaties groeien aan elkaar door veelvuldig gebruik. Ze vormen dan een samenstelling. Voorbeelden daarvan zijn vioolspelen en pianospelen.
- Combinaties die een specifieke, vaak figuurlijke betekenis hebben gekregen, worden aan elkaar geschreven. De betekenis van de combinatie is in dat geval vaak specifieker dan de letterlijke betekenis van de som van de delen. Voorbeelden zijn ademhalen en plaatsvinden. Vergelijk met bijvoorbeeld water halen en geld vinden.
- Combinaties waarin we één hoofdklemtoon horen, vormen vaak een samenstelling. Twee hoofdklemtonen duiden op een woordgroep.

Bij twijfel over de schrijfwijze zal een woordenboek vaak uitkomst moeten bieden. Koffiezetten, koffiedrinken, pianospelen en vioolspelen zijn daarin bijvoorbeeld als samenstelling opgenomen; maar thee zetten, gitaar spelen en cello spelen niet.

Kortom: er is geen logische verklaring voor te geven. Maar omdat er veel meer mensen viool of piano spelen dan dat er gitaristen en cellisten zijn, wordt het werkwoord voor de eerste twee instrumenten als samenstelling gezien maar dat van de laatste twee niet.