Waarom eindigen zoveel talen op -s?

Lang niet alle taalnamen eindigen op -s. Neem bijvoorbeeld: Russisch, Arabisch, Chinees (-ees).

De -s, -isch of -ees komt door zelfstandig gebruik van een bijvoeglijk naamwoord:

Spaanse les -> Spaans, Franse kinderen -> Frans, Chinese wijsgeren -> Chinees.

Kortom: Je kunt al deze taalnamen zowel zelfstandig als bijvoeglijk gebruiken.

Latijn vormt een uitzondering; Het kan alleen als zelfstandig naamwoord gebruikt worden. Daar is dus de bijvoeglijke vorm met een -s voor ontworpen: Latijnse les, een latijns geleerde.

Het verschil komt omdat er geen andere taalnamen zijn die op -ijn eindigen. Er zijn wel steden / streken die op -ijn eindigen, maar geen van hen heeft een eigen taal.

Op bovenstaande zijn natuurlijk nog wel meer uitzonderingen te bedenken, maar dan kom je op meer onbekende talen zoals het Tamazight.

Toegevoegd na 1 minuut:
Het moet natuurlijk zijn: een latijnse geleerde. Een beter voorbeeld is:

een latijns boek.

Hoewel ik er (nog) geen wetenschappelijk bewijs voor heb gevonden vermoed ik dat die -s een bezits-s is. Het is de taal van de bewoners van dat land. Dat verklaart ook waarom het Latijn is en geen Latijns: het gaat niet om een land dat Latijnië heet waarvan de bewoners die taal spreken. En Swahili is een Afrikaanse taal die onder andere wordt gesproken in Uganda, Kenia en Tanzania; daarom wijkt die taalnaam af van het s-systeem.