Hoe is het verhaal de wereld in gekomen dat je "cadeau" ooit als officiele spelling als "kado" zou hebben geschreven?

Vermoedelijk komt de schrijfwijze kado al lange tijd voor. In het Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT), waar men in 1916 toe was aan de beschrijving van de k, staat kado weliswaar niet, maar in Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde van 1915 komt het woord kadootje voor in een gedichtje van B. van Meurs (1835-1915) "Daorum stuurt ze aon stokoud grootje / Oew portretjen as kadootje / Fien geteikend, mooi gekleurd." Het WNT geeft wel enkele citaten van de dichter P.A. de Genestet, die kadeau(tje) gebruikt; in de Nieuwe Taalgids (jaargang 3, 1888) gebruikt de schrijver Frederik van Eeden kadeau ook, maar een veelvoorkomende vorm was dit niet.

Waarschijnlijk werd kado pas in de jaren zestig echt populair. De historicus G.C. Molewijk schreef in september 1992 in Onze Taal dat "fantasiespellingen" (hij noemt aksie, belgies en kompjoeter) in de jaren zestig en zeventig zijn opgekomen. Een woord als aksie wordt eigenlijk niet meer gebruikt, maar kado heeft wat ons betreft zijn bestaansrecht als informele variant ruimschoots bewezen.

Waarschijnlijk komt dit misverstand door het "witte" boekje.
In 2006 uitgebracht door onvrede met de spelling. Er zijn verschillende partijen die deze, overigens niet officiele spelling, gebruiken zoals de Volkskrant, Elsevier e.a.

Toegevoegd na 5 minuten:
Voor meer informatie over het witte boekje zie link

volgens mij het ik het in 1970 op de lagere school zo geleerd, toen gin de nieuwe spelling in.

In het Groene Boekje (2005) komt weliswaar alleen cadeau voor, maar wie niet aan de officiële spelling gebonden is, kan
gerust het informelere kado gebruiken. Het Witte Boekje (2006) vermeldt cadeau en kado (met bij kado de toevoeging 'informeel').

De officiële spelling is altijd cadeau geweest. Het is een wijdverbreid misverstand dat kado ooit in het Groene Boekje heeft gestaan. Ook in de periode 1954-1995, toen veel woorden naast een 'voorkeurspelling' een 'toegelaten spelling' kenden, was alleen cadeau officieel juist. Wel namen het woordenboek van Verschueren in de achtste druk (1979) en dat van Kramers Groot Woordenboek in de tweede druk (1986) kado op met de vermelding "niet-officiële spelling van cadeau". Hieruit blijkt dat kado toch wel voorkwam.

Vermoedelijk komt de schrijfwijze kado al lange tijd voor. In het Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT), waar men in 1916 toe was aan de beschrijving van de k, staat kado weliswaar niet, maar in Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde van 1915 komt het woord kadootje voor in een gedichtje van B. van Meurs (1835-1915) "Daorum stuurt ze aon stokoud grootje / Oew portretjen as kadootje / Fien geteikend, mooi gekleurd." Het WNT geeft wel enkele citaten van de dichter P.A. de Genestet, die kadeau(tje) gebruikt; in de Nieuwe Taalgids (jaargang 3, 1888) gebruikt de schrijver Frederik van Eeden kadeau ook, maar een veelvoorkomende vorm was dit niet.

Waarschijnlijk werd kado pas in de jaren zestig echt populair. De historicus G.C. Molewijk schreef in september 1992 in Onze Taal dat "fantasiespellingen" (hij noemt aksie, belgies en kompjoeter) in de jaren zestig en zeventig zijn opgekomen. Een woord als aksie wordt eigenlijk niet meer gebruikt, maar kado heeft wat ons betreft zijn bestaansrecht als informele variant ruimschoots bewezen.