waarom schrijven we 'een lange i' niet als 'ii' in plaats van 'ie'?

Het lijkt dan te veel op ij . Vergissing in lezen is dan zo gemaakt.

Toegevoegd na 2 minuten:
Maar ja...je kan ij natuurlijk ook als ei schrijven.

De letter 'e', wordt ook als verlengingsletter gebruikt. In het bijzonder bij de 'a' en 'i'. Een lange a als ae kom je nauwelijks meer tegen, maar bij i nog steeds.

In het oud Nederlands heb je bijvoorbeeld het woord 'late' wat tegenwoordig 'laat' is.

Dat is al eens gebeurd! Officieel is namelijk onze ij de alternatieve schrijfwijze van ii. Vroeger werd er ii geschreven om aan te geven dat de 1e i ietsjes langer uitgesproken moest worden. Voor het zicht werd die 2e i ietsjes langer geschreven en in de loop der tijden is tot een volwaardige j uitgegroeid. Daarmee is de ij ontstaat, dat wat we heden ten dage gebruiken, maar eigenlijk is het dus een ii.

Zoals je weet is Nederlands voor een klein deel afgeleid van het Latijn. De Romeinen schreven alles met hoofdletters en II is hetzelfde als II (2). Dus spraken ze II uit als ie-ie óf ji óf jie óf du-us óf du-a óf du-um en I werd als i óf ie óf j óf jie (voor de klanken IA, IE, IO en IU) uitgesproken.

Later werd kwam de j erbij en was het handig ook een klank voor de lange i te hebben (anders kon ia en io als jiea/jieo of ja/jo uitgesproken worden). Dit werd dus de e als verlengingsletter. Overblijfselen van de lange i zonder e zijn bijvoorbeeld de i in het woord mini.

Het is een afspraak die we voor onze spelling hebben gemaakt. De 'i' was vroeger een teken om de klank van een klinker te verlengen. In plaatsnamen zoals 'Oirschot' en 'Oisterwijk' vind je dat nog terug. Plaatsnamen zijn eigennamen en die veranderen niet door nieuwe afspraken van de spelling...

Vroeger gebruikte men de -e om een klinker in een andere te veranderen, van een a (a, van appel) naar ae (aa, van aars), van een o (o, van opstopping) naar oe (oo, van oor, op z'n Oost-Nederlands uitgesproken).

Bij de ie is dit zo gebleven, bij de andere klinkers niet. Aa en oo levert geen verwarring met andere klinkers op, maar ii lijkt teveel op ij, die intussen was ontstaan, dus is daarom de ie behouden.

Wat betreft de ij: die is ontstaan om het verschil tussen en korte i (uitspraak ie) en een lange i (uitspraak "ieie") aan te geven. Pas later is de uitspraak veranderd naar "ei".