Hoe komt het dat als ik heel vaak iets vertel en dan op een gegeven moment niet meer op mijn woorden kom?

Stress...? Oververmoeidheid...? Last van overconcentratie...? Een beetje té enthousiast...? Angst om iets 'verkeerds' te zeggen of niet uit je woorden te komen...?

Het is voor een buitenstaander natuurlijk moeilijk te beoordelen wat de redenen zijn dat jij vroeger makkelijker praatte dan nu. Dat kan natuurlijk allerlei oorzaken hebben. Misschien ben je ooit, tijdens een gesprek, weleens vastgelopen middenin een zin en ben je daardoor meer op je eigen woorden gaan letten? Zo'n ervaring kan ervoor zorgen dat je onzeker wordt. De ene kan daardoor gaan stotteren, een ander klapt helemaal dicht. Je geeft zelf al aan dat je vroeger snel sprak. Misschien een beetje té snel?

Een paar tips die zouden kunnen helpen:
1. Voordat je op een uitspraak reageert, zou je -in je eigen woorden- eens kunnen herhalen wat de ander heeft gezegd ("Jij denkt dus dat...."). Daarmee neem je niet alleen de tijd om je eigen gedachten op een rij te zetten, het dwingt je ook om je te concentreren op je gesprekspartner. Je bent dan minder gefocust op jezelf.
2. Begin je antwoord eens met de conclusie van je betoog, en leg daarna uit waarom je dat vindt. Die conclusie is de kern van het verhaal, de rest is slechts een onderbouwing daarvan.
3. Probeer je verhaal eens op te bouwen uit kortere zinnen. Geen breedsprakige antwoorden waarin je over het onderwerp uitweidt, maar 'straight to the point'.
4. Als je van debatteren houdt, zou je kunnen overwegen om lid te worden van een (jongerenafdeling van) een politieke partij of van een debatersclub:
http://www.debatbond.nl/over/debatverenigingen/
Leuk én leerzaam tegelijk!