Hoe komt het dat de vervoeging van een werkwoord in de tweede persoon enkelvoud wordt gebruikt, terwijl het gaat over een derde persoon enkelvoud?

Toelichting
Bij de meeste werkwoorden krijgt de vorm van de tegenwoordige tijd voor de derde persoon enkelvoud de uitgang -t. De onregelmatige werkwoorden kunnen, zullen, mogen en willen zijn uitzonderingsgevallen, evenals het werkwoord zijn (hij is). De vorm voor de derde persoon enkelvoud is bij kunnen, zullen, mogen en willen gelijk aan die voor de eerste persoon: hij kan, hij zal, hij mag, hij wil.
In die delen van het taalgebied waar de uitgang -t vaak komt te vervallen (hij heef, hij blijf enzovoort), is wel eens sprake van verwarring en wordt de -t soms hypercorrect toegevoegd: hij wilt.

Je ziet het inderdaad ook bij het werkwoord kunnen.
Maar niet bij mogen en zullen, want zowel ik als jij, hij en zij mag en zal.
Is eigenlijk een goede toevoeging op jouw antwoord, Hans!