Is de nederlandse IJ nu wel of niet één letter ?

IJ is een samentrekking net zoals de IE, EU, UI OE. Ze wordt vaak verward met de y oftewel de griekse ij.

IJ staat ook niet in het alfabet

Toegevoegd na 2 minuten:
Dit worden ook wel diftongs genoemd; zie de bron.

Toegevoegd na 12 minuten:
Ter verduidelijking: Absoluut niet. De IJ is afkomstig van een dubbele i, welke verward werd met een U. Daarom is overgegaan tot een IJ. Het is altijd een letter, welke samengevoegd worden in schrijftaal tot een diftong, een tweeklank.

De ij is van oorsprong een dubbele i, die in het Middelnederlands de lange ij voorstelde. Toen werd de i nog vaak zonder punt geschreven en kon de digraaf ıı gemakkelijk met de u verward worden. Om de leesbaarheid te vergroten kreeg de tweede i een staart. De lange ij werd in 1804 officieel geïntroduceerd.

De Taalunie, de enige officiële instantie met bevoegdheid over de spelling van de Nederlandse taal in België, Nederland en Suriname, beschouwt de ij als een combinatie van de letters i en j. Ze schrijft echter wel voor dat beide letters samen in hoofdletters moeten.

Nederlands is de enige taal die een hoofdletter van twee letters kent. Er is geen andere tal ter wereld die dat heeft.

Toegevoegd na 5 minuten:
Hij werd zelf eerst enkels geschreven. Woorden als prijs en schijnen werden in de Middeleeuwen geschreven als prise en schinen. Om in de schrijftaal duidelijker aan te geven dat deze i lang moest worden uitgesproken, verdubbelde men hem: priise, sc(h)iint ('schijnt'). Later kreeg de tweede i een haaltje (j). Dat was mede omdat er in de Middeleeuwen vaak geen punt op de i werd gezet en ii soms verward werd met de u. Vanwege die verwarring met de u raakte overigens ook de y (de i-grec) in sommige woorden in gebruik als schriftelijke weergave van een [ie]-klank. Het woord wijf (in de Middeleeuwen uitgesproken als [wief]) kon volgens Nicoline van der Sijs (in haar boek Taal als mensenwerk. De geschiedenis van het ABN) geschreven worden als wif, wiif, wyf en wief. In de loop van de zestiende eeuw veranderde de uitspraak van de ij: van [ie] naar [ei].

In zo'n ouderwetse zet-drukkerij heb je er wel een apart blokje lood voor de IJ, maar dat is omdat die er mooier uitziet (letters dichter op elkaar) dan een losse I en een losse J. De IJ is geen aparte letter uit het alfabet.

In theorie zijn het twee letters, maar in de praktijk worden deze gewoon als één letter gerekend. Het woordje "Vijf" bestaat dus uit drie letters. In kruiswoordpuzzels staat de IJ ook in één vakje. Of zouden ze die al die tijd verkeerd gemaakt hebben?

nee het zijn 2 aparte letters

Het gegeven dat je bij Lingo de IJ in 1 hokje mag proppen, zou een feit kunnen zijn voor de eenletterigheid van de IJ. Desalniettemin toont de volgende bron anderzijds aan.

ik denk het niet als iemand vraagt spel ijs

i j s.

Een (wsch. niet meer bestaande) letterzetter zal zeggen dat het twee letters zijn. En hij of zij heeft dan gelijk, want men zal immers, bij wijze van spreken, twee keer in zijn letterbak moeten zoeken om de IJ te kunnen zetten. Maar op grond van de functie van deze typografische combinatie in een geschreven tekst die kan worden voorgelezen, moeten we zeggen dat we hier met één letter te maken hebben.