Waarom is er bij liefde of gevoelens altijd sprake van een hart?

Liefde zetelt in het hart, daarom... Simpeler en langer kan ik het niet zeggen...

Toegevoegd na 56 seconden:
Het heeft niet met die bloedpomp te maken, maar met een centrum van liefde..

Vroeger dacht men dat het hart de plek was van het denken als een afgeleide daarvan zien we het tegenwoordig als een soort symbool voor de ziel. Maar mond en lippen, borsten, wespentaille en royale billen kunnen we er ook wel in zien these days.

Voor mij is het als bioloog ook gewoon een grote spier die bloed rond pompt. Maar in het verleden dachten de mensen dat in het hart de emotie zat en de ziel van het lichaam. Ik denk dat het daar van af is geleid.

Toegevoegd na 3 minuten:
Hieronder een link naar een wel volledig overzicht van "hart en ziel".

Twee redenen.

Ten eerste:
In vroeger tijden had men nog lang niet zoveel anatomische kennis als nu. Toen dacht men dat het hart de zetel van de emoties was. Dat komt trouwens ook door:

Ten tweede:
Emoties hebben, via je onwillekeurige zenuwstelsel, automatisch invloed op hart en ademhaling. Daar zijn een boel anatomische redenen voor aan te wijzen, maar die zijn nu niet relevant - het gaat erom dat die invloed er is. Daardoor *voel* je je emoties daadwerkelijk in de hartstreek.

Liefde en verliefd zijn laat je Hart sneller kloppen.

i.v.m liefde & gevoelens aan hart vastgebonden zijn..!

Wel eens voorgekomen dat je gekwetst werd, afgewezen, en dat jouw liefde voor de ander niet beantwoord werd? Dat is voelbaar in je hart. Het kan als een fysieke pijn ervaren worden.

Bij zelfacceptatie, het houden van jezelf, heb ik de ervaring, dat wanneer je niet van jezelf houd, je hart klappen te verwerken krijgt die uit kunnen monden in verstopte kransslagaderen.

Ons hart reageerd inderdaad op liefde/emotie.