Waar komen het vraag- en uitroepteken vandaan?

De Tekstwijzer (1995) van K.F. Treebus geeft als verklaring dat het vraagteken is ontstaan uit de afkorting q. voor het Latijnse woord quaestio ('vraag'). De punt van die afkorting kwam later onder de letter q te staan, waarna het teken zich verder ontwikkelde tot het huidige vraagteken.

Later schreef Treebus in Onze Taal (juli/augustus 2001) dat er een andere, aannemelijkere verklaring is. Volgens dat verhaal is het vraagteken ontstaan in de Karolingische tijd (achtste of negende eeuw). In de kloosterschrijfschool van Tours werd toen het schrift- en tekensysteem geüniformeerd, wat ook nieuwe leestekens opleverde. Aan het eind van een vragende zin gebruikte men een teken dat waarschijnlijk aan de muzieknotatie is ontleend: twee verbonden, naar rechts omhoog wijzende boogjes of haakjes met een punt eronder. Dit teken, het 'quilisma', zou het in verschillende varianten ruim zes eeuwen uithouden. Enige decennia na de uitvinding van de boekdrukkunst gaf de Venetiaanse drukker Aldus Manutius (ca. 1450-1515) het teken de huidige vorm. Deze verklaring is onder meer te vinden in De geschiedenis van de komma (1994) van Wim Daniëls.

De Tekstwijzer vermeldt dat (ook) het uitroepteken waarschijnlijk van Latijnse afkomst is: "(...) volgens één verklaring was het oorspronkelijk io, een uitroep van vreugde. Dit evolueerde tot i en nog later kwam de punt ook onder de i, waarna het nog maar een kleine stap naar ! was."