Waar komen de vreemde vervoegingen van werkwoorden als 'zullen' en 'kunnen' vandaan?

Ik bedoel eigenlijk dit: de meeste werkwoorden worden vervoegd volgens een vast patroon: Ik lig, jij ligt, lig jij, hij ligt.
Ik voel, jij voelt, voel jij, hij voelt. Oftewel: de vervoeging van de pv in het enkelvoud gaat altijd uit van de ik-vorm. Is het onderwerp van de zin 'jij' en staat het achter de pv, dan blijft de spelling van de ik-vorm gehandhaafd, is het onderwerp 'hij' of 'zij' of staat 'jij' vóór de pv dan wordt het ik-vorm plus t. Maar bij werkwoorden als 'kunnen' is dat niet het geval. Je zegt nooit 'hij kant'. Dat heeft niet te maken met dialect, zo zijn die regels gewoon. Maar dat is maar bij heel weinig werkwoorden zo. En het is ook vreemd dat de klinker verandert terwijl het woord in de tegenwoordige tijd blijft staan. Ik heb trouwens ook nooit beweerd dat het slecht Nederlands is, ik vraag me alleen af waar het vandaan komt.

Wat is er dan verkeerd aan hij zal, wij zullen? Dat komt van het werkwoord zullen. http://www.majstro.com/Web/Majstro/taleninfo/CompDut/onregww_zullen.php?gebrTaal=dut Nederlands is moeilijk: Ik loop, hij liep. Ik koop, hij kiep? Dat is ook zo'n rare

Nee, er is niets verkeerd aan, maar ik vraag het ook niet omdat ik het niet weet. Ik vraag het omdat ik het interessant vind dat het zo is. En een klinkerverandering in de tegenwoordige tijd is natuurlijk ook wel iets anders dan een klinkerverandering in de verleden tijd. Ik ben docent Nederlands en ik zit al tijdje naar antwoord op deze vraag te zoeken, maar ik kom er niet uit. Vandaar dat ik dacht: ik probeer het eens op deze site. Wie weet surft er hier een taalkundige rond die mij uit mijn lijden kan verlossen.