Waarom spreekt men in het Engels de woorden 'laughter' en 'daughter' anders uit voorbij de eerste letter?

Volgens mij licht dat aan het accent, of het klinkt gewoon netjeser om het zo te schrijven

Ik geloof dat hier geen 'waarom' bij is. Het Engels heeft meer van dit soort onlogische uitspraakdingetjes, die je helaas uit je hoofd moet leren omdat er geen logica in zit.

Zullen wij deze vraag voor eens en voor altijd beantwoorden: dat ligt nagenoeg geheel aan de oorsprong van de woorden in het oud-engels en bovendien is er geen vaste uitspraak in Engeland.

Toegevoegd na 26 seconden:
Wel een voorkeur uitspraak natuurlijk.

De uitspraak van deze woorden heeft altijd al verschild. "Laughter" komt rechtstreeks uit het Middel-Engels, van het Oud-Engelse "hleahtor". "Daughter" komt van het Middel-Engelse "doughter", via het Oud-Engelse "dohtor".

Resteert de vraag waarom men deze 2 nu hetzelfde schrijft.

Omdat Engels inconsistent is qua uitspraak. Er zijn bijna geen consistente uitspraakregels te bedenken. In het Nederlands (en andere talen) zijn we gewend dat worden die op dezelfde letters eindigen veelal rijmen, in het engels is dat niet zo.

Een extreem voorbeeld is de uitgang -ough in het engels:
enough
though
through
plough
hiccough
allemaal een verschillende uitspraak.

Verder:
how-low
kind- the wind
to live - live concert
leak - steak
worse - horse
remote - coyote
(today I) read - (yesterday I) read

ook de volgende uistpraken zijn inconsistent (mbt de o):
woman - women

en zo zijn er nog honderden voorbeelden te bedenken. In het Nederlands zijn we gewend dat een bepaalde combinatie van letters in elk woord hetzelfde klinken (uitzonderingen daargelaten). In het Engels zijn er zoveel uitzonderingen dat er bijna geen regels zijn.

Dit is te vergelijken met het Nederlands en meerdere talen hebben dit. Het zijn de eigen regels van de eigen taal. Stel dat een Engelsman Nederlands wil leren en hij ziet de woorden; 'meel'en meer'. Daar zit ook verschil in de klank.
Als wij meer uitspreken zoals we meel uitspreken zou het klinken als meejr. Probeer maar eens, het laatste stukje naar de 'r' klinkt dan ,als je echt ee wilt zeggen, alsof je een 'j' ertussen zet daarom klinkt meer als mir.
Ik denk dat de uitspraak ook anders is om niet te kunnen verwarren met de betekenisvan het woord. Als je zou zeggen loter in plaats van lafter klinkt het als law in het Engels en dit heeft te maken met de wet. 'Caught in the middle' is ook zo`n woord dat net als daughter wordt uitgesproken. Dat zijn zo van die woorden die niet te verklaren zijn. Je moet ze gewoon zo leren net zoals de Engelsen dit bij hun taallessen leren en wij in onze taallessen onze taal leren op school.

In het Engels is de spelling de laatste eeuwen nauwelijks veranderd, terwijl de uitspraak dat wel heeft gedaan. Ik heb bijvoorbeeld Gulliver's Travels gelezen voor Engels (uit 1726), en dat was afgezien van een aantal archaïsche vormen prima te lezen. Werken uit dezelfde tijd in het Nederlands zijn een stuk moeilijker te lezen, als je het moderne Nederlands gewend bent. In het Nederlands is de spelling diverse keren veranderd om mee te gaan in de verandering van de taal, in het Engels is dat niet zo. Omdat niet elk woord regelmatig veranderd, zit je nu met een schijnbare willekeur aan spellingen.

Voorbeeldje: het Engelse woord 'light' werd vroeger ongeveer als het Nederlandse 'liegt' uitgesproken, nu ongeveer als 'laait'. En je ziet op internet weleens 'through' als 'thru' geschreven, en 'though' als 'tho', wat veel meer bij de huidige uitspraak komt. In het Nederlands zie je dat ook ('effe' of 'ff' voor 'even').

Veel mensen hebben kritiek op de diverse Nederlandse spelling(s)hervormingen, en ik vind tweemaal in de laatste 16 jaar ook wel wat te veel van het goede, maar kinderen in Nederland schrijven wel een stuk sneller Nederlands dan Engelse kinderen Engels!
Kijk eens hoe groot de Engelse wiki over de spelling is, dat geeft wel aan hoe ingewikkeld het zit.