Ik schrijf wel degelijk, een maat van mij weldegelijk. Kan iemand bevestigen hoe het gespeld wordt en waarom dat zo is?

Waarom het zo is weet ik niet hoor, maar ik weet wel dat jij het goed schrijft en je maat het dus fout schrijft.

Het is interessanter dan het lijkt.

Wel degelijk schrijf je los.
Weleens kan aan elkaar is anders dan 'wel eens'.

Weldegelijk zou dus ook 'best wel' kunnen - hoewel het uiterst zeldzaam voorkomt (misschien ben ik de enige). Het betekent dan zoiets als goed-degelijk. Op dezelfde manier als in weldenkend, weldadig, weldoorvoed of welgemanierd.

Maar ik denk niet dat je maat dat zo bedoelde.

Kan die eerste zijn in deftig Nederlands geschreven worden? Hij is amper te snappen. Het moet wel degelijk als 'wel degelijk', los van mekaar dus, geschreven worden. Altijd!

Als je naar de strekking van de twee mogelijke schrijfwijzen kijkt, lijkt mij dat er een wezenlijk verschil in de werkelijke betekenis tussen beide schrijwijzen zou moeten zitten/onderkend.

• weldegelijk → goed degelijk ↔︎ (zeer) zeker, overduidelijk, niet te ontkennen ⇒ met ≫wel≪ in de betekenis van ≫goed≪

• wel degelijk → in tegenstelling tot dat wat niet degelijk/deugdelijk/vertrouwenswaardig is ⇒ ≫wel≪ in tegenstelling tot niet

Hieruit zou ik willen concluderen dat daar waar velen (volgens vele neerlandici als enige schrijfwijze correct) ≫wel_degelijk≪ als twee los van elkaar geschreven woorden schrijven, er niet zozeer wordt geduid op een tegenstelling tot iets anders wat niet degelijk/deugdelijk is maar willen aantonen/betonen dat het betroffene zelf juist zeer degelijk/deugdelijk/betrouwbaar is;
en als dat zo is dan zou men in die gevallen dus juist beter ≫weldegelijk≪ als één word (aanelkaar) kunnen/moeten schrijven omdat er niet gerefereerd wordt aan iets dat blijkbaar ≫niet_degelijk≪ is, opdat men niet in het voorgaande behoeft te zoeken naar datgene dat wat blijkbaar als ≫niet_degelijk≪ bevonden werd danwel (⇒ ≠ dan wel) als zodanig bevonden zou moeten worden.