Waarom is er nog geen ander woord uitgevonden voor het irritante zijn/haar in een tekst?

Je hebt helemaal gelijk, denk ik, zaar.... dan weet iedereen waar je het over hebt.......of niet.

En in plaats van de geschreven woorden zijn/haar de korte vorm z/h? Dat is toch al iets minder irritant om steeds tegen te komen....

Zaar...'k Weet niet. Wordt erg wennen...Wel grappig!

Maar ben ook benieuwd naar andere creatieve antwoorden...

Zijn is mannelijk, haar is vrouwelijk, waarom zou je dat veranderen. Als iemand het heeft over haar verhaal weet je dat het om een vrouw gaat.

Als vervanging voor het bezittelijke voornaamwoord zijn/haar kun je met een omweg ook vaak gebruik maken van het onbepaalde persoonlijke voornaamwoord "men".

Een voorbeeld:

Als hij/zij zin heeft om zijn/haar schrijfstijl te veranderen, kan hij/zij zijn/haar creativiteit daarbij goed gebruiken.

Als men zin heeft van schrijfstijl te veranderen, kan men creativiteit daarbij goed gebruiken.



Er is altijd een weg om de "zijn/haar"s heen als het er teveel worden in een tekst. Een nieuw woord is niet noodzakelijk, de creatieve geest kan, als zij dat wil, wel een oplossing bedenken met de beschikbare taalmogelijkheden.

Ik ben de emancipatie blijkbaar weer te boven.

Ik vind al die verbouwingen aan woorden tegenwoordig te ver gaan. Als ik als vrouw de leiding heb op school zou ik liever rector heten dan rectrix (wat een gedrocht van een woord). Idem dito met directrice (dan denk je toch maximaal aan een kindertehuis, niet aan de leider van een grote multinational).

dus mijn antwoord: gewoon HIJ of ZIJN in de tekst en evt in de aanhef zetten: gelieve "hij/zijn" in de tekst te lezen als "hij of zij/hem of haar".

de oplossing is heel simpel
zoals in je voorbeeld, iemand zijn/haar leven = iemands leven

Omdat dat een kunstmatig woord zou zijn dat we eigenlijk in de praktijk niet gebruiken, en dat als enige doel zou dienen dat ene tekst niet als geldende uitsluitend voor mannen of uitsluitend voor vrouwen zal gelden. Beetje overdreven politiek correct af en toe, in mijn ogen.

Op momenten dat het echt irritant is (in een boek dat zich voor 95 % richt op vrouwen bijvoorbeeld, en waar je voor die enkele uitzonderlijke man het hele boek door hij/zij hem/haar / zijn/haar zou moeten zeggen), wordt er meestal gekozen voor het meest voor de hand liggende (in dit voorbeeld : zij) en in het voorwoord meegedeeld dat het natuurlijk ook voor mannen/vaders geldt.
Of dat voor de verpleegster ook de mannelijke verpleegkundige mag worden gelezen. Of dat 'de dokter' ook een vrouwelijke dokter kan zijn.
Ben je toch politiek correct geweest, en kun je verder normaal je boek schrijven, dat lezers ook normaal kunnen lezen. En in een boek over opvoeden bijvoorbeeld gewoon steeds aan de moeder refereren als 'zij' (ook als het een incidentele zorgpappa betreft), bijvoorbeeld. En de bby altijd hij, ook als het toevallig een meisje mocht zijn.

Met een woord als 'zaar' wordt de tekst alleen maar lastiger te lezen, omdat het elke keer een 'vreemd-woord-vlaggetje' in je hoofd opsteekt. Vooral als je het gebruikt om hij/zij (zhij?) te vervangen. Ik zou het boek eerlijk gezegd niet eens serieus kunnen nemen.

Toegevoegd na 6 minuten:
Mensen/schrijvers moeten gewoon kunnen/durven kiezen als ze een boek/artikel gaan schrijven, en zich niet in alle mogelijke bochten moeten/willen wringen om maar niet in potentie één mogelijke lezer van het andere geslacht tegen het hoofd te stoten/op de tenen te trappen.

Schrijvers aller landen : durf te kiezen !!