Als je een mate hebt van dyslexie, kan je dan nog steeds SNELLEZEN leren?

dat kan maar het zal meer moeite kosten als voor iemand die geen dyslexie heeft.

Dat zal heel, heel erg moeilijk worden, omdat snellezen heel erg sterk afhankelijk is van het woordbeeld, dat juist bij mensen met dyslexie verstoord is.

Normaal als wij lezen - en dat komt door de manier waarop wij leren lezen - lezen we in onszelf de zinnen woord voor woord 'voor'. Daar kun je met wat oefening het tempo aardig van opvoeren, en dat zou met wat meer inspanning ook een dyslecticus kunnen leren.

Snellezen gaat er echter van uit dat je in één oogopslag veel meer kunt zien dan dat een woordje, namelijk een zin of twee, drie, soms wel vier. Zoals een virtuoze muzikant ingewikkelde bladmuziek kan lezen in in één oogopslag alle pakweg 20, 30 noten in een maat kan zien, lezen, herkennen en reproduceren en zo van muziek kan spelen (een niveau dat ik never nooit zal bereiken trouwens).

Na het zien van die vier vijf zinnen in die ene seconde, heb je de belangrijkste info daarvan al in je opgenomen, 'verwerk'je de rest in nog eens een seconde, en kun je door naar het volgende 'blokje' info. Zo lees je met gemak op den duur 2 bladzijden in een seconde of 20. Althans : globaal.

Maar : pas op. Je hebt dan wel de belangrijkste info tot je genomen (ideaal voor het doorlezen van verplichte stukken of hele bergen verwante informatie), maar niet de finesses. Snellezen is dus een heel slechte methode voor het lezen van een roman; daar wíl je juist de taal en de woorden proeven, en volstaat de woord-voor-woord-methode beter.

Uiteraard is voor dit 'op je netvlies printen binnen een mum van seconden' een onfeilbaar woordbeeld nodig - en bij voorkeur ook een foutloos geschreven tekst. Voor een echte dyslecticus dus een schier onmogelijke opgave.