'Bezint eer ge bemint.' of 'Bezint eer ge bemind.'?

De oorspronkelijke uitdrukking luidt als volgt: Bezint eer ge begint. De t aan het eind is ook de t die je gebruikt als je voor "een min geven" het werkwoord beminnen gebruikt. Want als je het op een d laat eindigen dan krijg je het voltooid deelwoord van beminnen in de betekenis van liefhebben. Meestal geeft iemand die liefheeft geen sneren maar aaien, dus dat is de verkeerde toepassing.

In dit spreekwoord gebruik je de gebiedende wijs en een tegenwoordige tijd.
De eerste 't' is een 't' van de gebiedende wijs in meervoudsvorm. Tegenwoordig wordt die altijd weggelaten. Een leraar zal niet tegen zijn klas zeggen: luistert naar me! Hij zegt: luister naar me! Maar vroeger werd de gebiedende wijs meervoud altijd met een 't' geschreven.
'Bemint' is ook met een 't'. 'Gij' of 'ge' is namelijk een deftige, ouderwetse vorm van 'jij', 'je' of 'u'. Denk maar aan de oude vertaling van de Tien Geboden: Gij zult niet stelen, Gij zult niet echtbreken enz. Aangezien het 'jij bemint' is, is het ook 'gij bemint', met een 't'.

Bezint is met een t en - dus - bemint ook.