Wat is de historische context van I too sing america?

"De Harlem Renaissance

Tijdens de Eerste Wereldoorlog strijden zwarte en blanke soldaten zij aan zij. Na de oorlog worden zij samen als helden onthaald en bejubeld. Voor het eerst in de geschiedenis worden Afro-Amerikanen als gelijken behandeld. Er heerst in die tijd dan ook een groot optimisme onder de zwarte bevolking. Hierdoor, en door de economische groei van Amerika, gaan de jaren twintig van deze eeuw de geschiedenis in als een culturele bloeiperiode voor de zwarte bevolking. Het centrum van de zwarte cultuur ligt niet langer in het agrarische Zuiden maar aan de oostkust, meer bepaald in Harlem, de zwarte satelliet van New York. Daar komt onder meer de jazz tot volle ontwikkeling. Plaatsen als de Cotton Club geven aan het genre een internationale uitstraling. Voor het eerst in de Amerikaanse geschiedenis wordt de Afro-Amerikaanse expressie alom gewaardeerd. (...) Ook op het gebied van de literatuur blijft men niet achter. Dichters en prozaschrijvers zorgen er voor een heuse renaissance.

In tegenstelling tot de auteurs van de slave narratives doen de schrijvers van de Harlem Renaissance geen pogingen om het standaard Amerikaans te beheersen, maar ontwikkelen zij een literatuur die zich expliciet hiertegen afzet door een zogenaamde eigen zwarte taal te hanteren. De centrale thematiek blijft echter - onvermijdelijk? - vaak de relatie tussen blank en zwart in een Amerika waar de zwarten nog steeds als tweederangsburgers behandeld worden. De poëzie van Claude McKay (1889-1948), Countee Cullen (1903-1946), Sterling A. Brown (1901-1989) en Jean Toomer (1894-1967), getuigt van een nieuw zelfbewustzijn onder de zwarte kunstenaars. De grootste dichter (tevens toneel- en prozaschrijver) van die periode is Langston Hughes (1902-1967). In werken als The Weary Blues (1926) gebruikt hij niet enkel zwart dialect, maar experimenteert hij bovendien met het ritme van zwarte muziekgenres als blues en jazz.

Zijn gedicht ‘I, too, sing America’ is een sprekend voorbeeld van het zelfvertrouwen en optimisme bij de zwarte bevolking. Het geeft uitdrukking aan een geloof dat er weldra geen ongelijkheid meer zal zijn tussen ex-gekoloniseerde en ex-kolonisator, ondanks de verschillen, want die mogen blijven bestaan. Het gedicht drukt het verlangen uit naar integratie zonder identiteitsverlies. Het is een geslaagde poging om met een dubbel bewustzijn te leven."

bron: Theo D’haen (red.), Europa buitengaats. Koloniale en postkoloniale literaturen in Europese talen (2002)