Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Wat is de betekenis van dit gedicht?

Waarom
Als na de kalme zomernacht
Mijn voet bij ’t liefelijk ochtendblozen
Door veld en weiden om gaat dolen
En soms, vermoeid van ’t rusteloos dwalen,
De onbestemde tred verzacht,
Dan boeien fris ontloken rozen
En hemelsblauwe veldviolen
En witte leliën der dalen
Het meest mijn boezem door haar pracht.

En daalt de zon in ’t westen neer,
Verspreidt zich ’t liefelijk schemerduister
En heerst er stilte langs de dreven,
Terwijl de maan, zo statig blinkend,
Zich spiegelt in het zilvren meer,
Dan hoor ik gaarn ’t zephirgefluister
En hoe de tedere snaren beven
Der windharp, door het woud weerklinkend
Als tonen uit een reiner sfeer.

En vraagt ge, waarom wel dit schoon
Het allermeest mijn hart kan boeien?
Ik vind ’s viooltjes blauwe glansen
In de ogen van mijn meisje weder;
Ik zie, dat op haar zachte koon
Ook frisse lenterozen bloeien,
Dat lelies ’t voorhoofd haar omkransen,
Terwijl haar stem, zo zielvol teder,
Zo zacht klinkt als der windharp toon.

------------------------

Dit gedicht is van Anthony Winkler Prins.
Ik vind dit gedicht echt mooi, maar ik weet niet precies wat het inhoudt.
Ik heb al een beetje een idee waar het over kan gaan, maar ben er niet zeker van. ik heb het vermoeden dat dit gedicht over een verliefde man / stel gaat... Maar dat zal vast wel aan mij liggen.

Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
in: Poëzie
2.1K
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Je vermoeden is juist. De schrijver geniet van de natuur om hem heen omdat hij allerlei aspecten ervan min of meer terugvindt bij het meisje op wie hij verliefd is. De natuur doet hem dus aan zijn meisje denken.

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Het beste antwoord

Na een kalme zomernacht, bij zonsopgang (denk maar aan de rozige hemel bij 'ochtendblozen'; het ochtend gloren), gaat hij, met zijn verliefde kop, doelloos wandelen. Wanneer hij wat vermoeid raakt en rustiger gaat lopen wordt hij geboeid door de bloemen, hun schoonheid raakt hem in zijn hart (boezem). De blauwe viooltjes, de rozen die net in bloei zijn (fris ontloken) en de witte lelies*.

s'Avonds, wanneer de zon onder is en het duister valt, dan is het stil langs het water. De maan weerspiegelt op het meer. Hij luistert dan graag naar de wind (zephyr is de wind uit het westen) en vergelijkt de geluiden van de wind in de bomen met harpmuziek.

Waarom boeit al deze schoonheid hem? Hij ziet het blauw van de viooltjes terug in haar(zijn geliefdes) ogen, de kleur van de rozen op haar wangen (konen). Haar voorhoofd is zo blank als de lelies(in die tijd werd het als schoonheidsideaal gezien om erg blank te zijn), maar het kan ook zijn dat hij bedoelt dat ze licht haar heeft wat haar voorhoofd 'omkranst'.
Haar zachte stem doet hem denken aan het geluid van de wind.

De man is dus stapelverliefd en kan maar aan één ding denken: zijn meisje. Al het moois is de wereld doet hem denken aan haar. Het is inderdaad een erg mooi gedicht.

*'Leliën der dalen' zou ik bijna willen interpreteren als lelietjes-van-dalen, maar die bloeien enkel in mei en juni, dit gedicht speelt zich duidelijk midden in de zomer af. Misschien dat de schrijver daar geen rekening mee heeft gehouden?
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Owh, dan had ik wel een goed voorgevoel! Bedankt voor het uitleg! Nu snap ik het gedicht beter. :D

Andere antwoorden (1)

Hij legt uit dat hij zo ontzettend kan genieten van de schoonheid van de natuur omdat deze hem herinnert aan de schoonheid van zijn geliefde.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 5000
Gekozen afbeelding