Wat is de betekenis van het gedicht "Spel" van Hans Andreus?

In de gedichten van Andreus die van een groeiend persoonlijk bewustzijn getuigen krijgt de dood een scherp accent. Wanneer de andere mens het bestaan binnenkomt, de vrouw een eigen gestalte gaat aannemen, verzucht de dichter: ‘zonder mij uit’. De vrouw en de dichter zijn beiden aan elkaars droom overgeleverd en verloren. Met een lichte ironie wordt dit uitgedrukt in het gedicht Spel:

Wie weet van het spel van het kind en de vrouw
het kind en de vrouw zijn op zoek naar pauwblauw
maar het kind vindt lichtgrijs en de vrouw vindt lichtgrauw
en de vrouw is het kind en het kind is de vrouw.

Wie weet van het spel van het kind en de vrouw
het kind en de vrouw zijn op zoek naar vuurrood
maar het kind noch de vrouw vindt het rood dat het wou
en het kind en de vrouw vinden samen de dood.

Behalve onmiskenbare invloed van de Berceuses van Paul van Ostaijen verraadt dit vers ook de problematiek van de dichter. Hij heeft sinds korte tijd besef van het mens-zijn, en is hierin eigenlijk nog ‘een kind’: oorspronkelijk en nog door geen beschaving misvormd. Wanneer het kind in aanraking komt met de vrouw, zoeken zij beiden het volkomen geluk - ‘pauwblauw’ -, maar allebei moeten ze zich met een schaduw hiervan tevreden stellen: lichtgrijs en lichtgrauw. Vanuit de onmacht om het ideaal tot werkelijkheid te maken, identificeren zij zich met elkaar: ‘de vrouw is het kind en het kind is de vrouw’. Zij bouwen zich een huis in hun ontoereikendheid. Maar dàn daagt opnieuw de oorspronkelijke droom van het geluk, en samen gaan zij daarnaar op zoek. Het is geen verre, lichtende, serene droom (de kleur pauwblauw doet bij uitstek aan sereniteit denken), maar een warme, donkere, menselijke gelukservaring (het lijfelijke en bloedwarme vuurrood). En bij het zoeken hiervan vinden kind en vrouw tenslotte samen de dood.