Welk gedicht is je altijd bijgebleven?

van Herman Finkers:
Het moeilijkste bij dichten,
Ik vertel u geen geheim,
Dat is toch wel het vinden
Van het juiste rijmwoord

We zaten hand in hand
Op het terras van een restaurant-cafe
Dat rijmt wel iets
Maar dat hoeft ook niet perse

Het is mooier als het wel rijmt. Voorbeeld:

Ik hou van jou, ik blijf je trouw
Origineel is het niet, maar het rijmt als een tiet.

sinterklaas kapoentje
gooi wat in me schoentje
gooi wat in me laarsje
dank u sinterklaasje

Rozen verwelken
Schepen vergaan
Maar mijn liefde voor jou, blijft altijd bestaan

Geef me je hand, geef me ze allebei
en zeg me dan heel even...
dat je niet kunt leven zonder mij.

bloemen verwelken, titanics vergaan, maar mijn liefde voor pasta blijft altijd bestaan.

Een lyric die me is bijgebleven omdat die compleet verkeerd toegepast werd en ook nog eens compleet verkeerd werd verteld.

Roses are red,
violets are blue
I'll hang myself
So f*ck you

(uit een songtekst van NoMeansNo->Dead Bob)

"Ik zal mijn vrienden niet vergeten,
wat wie mijn lief is, blijft me lief

....

Ik zal ze heus wel weer ontmoeten,
misschien vandaag, misschien over een jaar,
Ik zal ze kussen en begroeten,
komt vanzelf weer voor elkaar"

Ramses Shaffy, Laat Me/Vivre

Niet echt een gedicht, maar voor mij een mooie tekst.

Robert Long:

Het maakt me niet uit als ik dood ben gegaan,
of er een kruis of een steen komt te staan
en of ze achter me aan naar het graf zullen sjouwen

Maar als je een steen nodig vind en als je 'n grafschrift verzind zoek dan een tekst die men altijd graag leest van dat de tijd alle wonden geneest, of dat ik altijd opzoek ben geweest, maar een zin die moet je onthouden,

Zet alsjeblieft op m'n steen, iemand in elke geval een heeft er van hem gehouden.

Willem Elsschot: Het Huwelijk

Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd
in d'ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven,
haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven
toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.

Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard
en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren,
hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.

Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen.
Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,
en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.

Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in enig ander land.

Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.

Zo gingen jaren heen. De kindren werden groot
en zagen dat de man die zij hun vader heetten,
bewegingsloos en zwijgend bij het vuur gezeten,
een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.

When I have fears that I may cease to be
Before my pen had gleaned my teeming brain
Before high-piled books, in charac'try
Hold like garners the full-ripened grain
When I behold upon the night's starred face
Huge cloudy symbols of a high romance
And think that I may never live to trace
Their shadows, with the magic hand of trance
And when I feel, fair creature of an hour
That I shall never look upon thee more,
Never have relish in the fairy power
Unreflecting love, then on the shore
Of the wide world I stand alone and think
'Till love and fame to nothingness do sink.
(Keats)

't Is uit het hoofd, dus geen garantie op de spelling.

Ik denk dat hét gedicht dat gewoon *iedereen* kent (en dus ook bij zal blijven) dat van rozen verwelken, schepen vergaan is...

Vis mot zwemmen
zei zatte Chiel
toen ie met z'n haringkar
in de haven viel.

John O'Mill

'Wat wil je worden?' vroeg de juf
Het was in de derde klas
Ik keek haar aan en wist het niet
Ik dacht dat ik al iets was...

Toon Hermans

Het gedicht gedicht "Aan een klein meisje" van Annie M.G. Schmidt las ik voor het eerst toen ik ergens tussen kind en jong volwassene zweefde. Ik snapte het toen nog niet helemaal, maar wist instinctief dat het voor mij geschreven was. Ik ben het nooit vergeten!

Dit is het land waar grote mensen wonen
Je hoeft er nog niet in: het is er boos
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen
en altijd is er weer wat anders loos.

En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde van een man en van een vrouw
En achter elke muur zijn andere muren
en nooit een eenhoorn en een bietebauw.

En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin
Dit is het land waar grote mensen wonen
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.

Eentje van Annie M.G. Smidt, een leuke, die ook wel toepasselijk is voor deze site.

Er was eens een regenworm in Sneek
Die altijd naar de sterren keek
En fluisterde: 'Hoe schoon, hoe schoon!'
Zijn moeder zei: 'Doe toch gewoon.
Kijk naar beneden, naar de grond,
Dat is normaal, dat is gezond.
Kijk naar beneden, zoals ik ...'
En toen, toen kwam de leeuwerik!
Het wormpje dat naar boven staarde,
Zag 'm op tijd en kroop in d'aarde.
Maar moe die naar beneden keek,
Werd opgegeten, daar in Sneek ...
Dus doe nooit wat je moeder zegt,
Dan komt het allemaal terecht!

Hier zit ik voor de bank,
me stierlijk te vervelen,
was ik maar twee hondjes,
dan kon ik samen spelen...

Ik zie zelfs nog de tekening voor me die het meisje erbij getekend had in de lagere school...

In't groene dal
In't stille dal
Waar kleine bloempjes bloeien
Daar ruischt een heldere waterval
Zijn droppels spatten overal
Om 't kleinste bloempje te besproeien
Ook 't kleinste
Om 't kleinste bloempje te bepsroeien
Ook kleinste


Althans, zo herinner ik het me. Ik zal zo eens googlen om te zien of het echt zo gaat :-)

Dat liedje vertederde me toen ik nog een heel klein meisje was en het is nooit meer uit mijn hart geweest. Met enige regelmaat neurie ik het, of zing ik het al dan niet met geluid.

SOCIAL CLIMBING van Riekus Waskowsky

Ik las laatst dat
arbeiders in hun
ondergoed slapen
de burgers in pyjama
en hoger
slaapt men naakt.

Ik wil vooruit
- daarom slaap ik nu
voortaan naakt!

Maar ja ...
kan ik nu eigenlijk nog
wel in de wasbak pissen?

Ik weet niet van wie het is, maar deze is een jaar of 13 geleden behandeld bij literatuurgeschiedenis:

Hier ligt Poot,
Hij is dood.

Jonge sla (rutger kopland)

Dat kan er natuurlijk maar éen zijn:

De tuinman en de dood
Een Perzisch Edelman:

Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -

Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"

Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

P.N. van Eyck

J'aime deux choses
toi et les roses
les roses pour le jour
et toi pour toujours

Herman Finkers: Elfstedentocht

Steeds weer als er vorst is
Denkt de Fries: vorst
En controleert het water
Op de dikte van de korst
Koorts in elf steden
Kan de tocht gereden?
Het antwoord komt vanzelf
Van de raad van elf
De Elfstedentocht, zo verknocht aan Beerenburg, Beerenburg

Opa Nauta heeft
De tocht ooit eens gemaakt
In alleen een onderbroek
En verder poedelnaakt
Ben speciaal vertrokken, kleumde hij
Want ik ben al oud
In een lange onderbroek en
Nog heb ik het koud

De Elfstedentocht, in de bocht met Beerenburg, Beerenburg

Tjibbe, Sjoerd en Wibbe
Die zouden het wel rooien
Tjibbe, Sjoerd en Wibbe
Die zaten mooi te klooien
Zijn in een wak gereden
Volledig overleden
Zo heb je 't over Friezen
Zo heb je 't over dooien
De Elfstedentocht, in de bocht met Beerenburg, Beerenburg

Over dooi gesproken:
In Wereldoorlog II
Werd hij vaak verreden
Het weer zat vrees'lijk mee
Een koude oorlog, dat is waar
Drie schaatsers vroren dood
Was toen niet zo'n bezwaar
Het ging van de grote hoop

De Elfstedentocht, o wat bocht is Beerenburg

Marietje had rozijnen
en Jan had niemandal.
Jan zou zo graag eens proeven,
maar zus zei: "ben je mal!"

Toen zei heel slim ons Jantje:
"We spelen haantje pik.
Jij strooit voor mij rozijntjes,
en 't haantje dat ben ik."

Dat vond Marietje prachtig.
Ze strooide keer op keer,
maar toen het op was zei ze:
"Nu heb ik geen rozijntjes meer".

Ik kon niet zeggen wat ik voelde. Ik heb het
ook niet uitgelegd.
Maar toch wist jij wat ik
bedoelde de stilte had het al gezegd.


Een stukje uit een gedicht van Toon Hermans

Dank u voor deze nieuwe morgen
Dank u voor deze nieuwe dag
Dank u dat ik met al mijn zorgen
Bij u komen mag

(zongen we in de klas toen ik een broekie was, een jaar of veertig geleden.)

Niets is zo charmant als een spreuk aan de wand

As every flower fades and as all youth
Departs, so life at every stage,
So every virtue, so our grasp of truth,
Blooms in its day and may not last forever.
Since life may summon us at every age
Be ready, heart, for parting, new endeavor,
Be ready bravely and without remorse
To find new light that old ties cannot give.
In all beginnings dwells a magic force
For guarding us and helping us to live.
Serenely let us move to distant places
And let no sentiments of home detain us.

The Cosmic Spirit seeks not to restrain us
But lifts us stage by stage to wider spaces.
If we accept a home of our own making,
Familiar habit makes for indolence.
We must prepare for parting and leave-taking
Or else remain the slave of permamence.
Even the hour of our death may send
Us speeding on to fresh and newer spaces,
And life may summon us to newer races.
So be it, heart: bid farewell without end.

Herman Hesse

As every flower fades and as all youth
Departs, so life at every stage,
So every virtue, so our grasp of truth,
Blooms in its day and may not last forever.
Since life may summon us at every age
Be ready, heart, for parting, new endeavor,
Be ready bravely and without remorse
To find new light that old ties cannot give.
In all beginnings dwells a magic force
For guarding us and helping us to live.
Serenely let us move to distant places
And let no sentiments of home detain us.

The Cosmic Spirit seeks not to restrain us
But lifts us stage by stage to wider spaces.
If we accept a home of our own making,
Familiar habit makes for indolence.
We must prepare for parting and leave-taking
Or else remain the slave of permamence.
Even the hour of our death may send
Us speeding on to fresh and newer spaces,
And life may summon us to newer races.
So be it, heart: bid farewell without end.

Herman Hesse

Het gedicht 'Moederken' van de Vlaamse dichter Guido Gezelle (1830 - 1899)

't En is van u hiernederwaard,
geschilderd of geschreven,
mij, moederken, geen beeltenis,
geen beeld van u gebleven.

Geen teekening, geen lichtdrukmaal,
geen beitelwerk van steene,
't en zij dat beeld in mij, dat gij
gelaten hebt alleene.

O moge ik, u onweerdig, nooit
die beeltenis bederven,
maar eerzaam laat ze leven in mij,
eerzaam in mij sterven.

(lichtdrukmaal = foto)

Bluebird

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say, stay in there, I'm not going
to let anybody see
you.

Charles Bukowski

Ik ken heel veel mooie gedichten, maar deze is nu met dit mooie weer wel heel toepasselijk:

Het gaat goed

Het gaat goed, het gaat zijn gang.
De eerste eenden zijn al uit het ei.
Er zijn ook hele gekke bij, gevlekte.
Honden lopen narcissen van de stelen.
Jongetje komt, raapt ze op, bij bossen.
Betrapt, zegt hij verlegen, verbazing-
wekkend snel: dit is geen stelen
ik neem alleen de losse.
Kan het niet vaker zo raar voorjaars-
achtig, wordend warmer, voller,
wordend groener zijn?
Ja het kan vaker.
Het is al veel vaker dan vroeger.

Judith Herzberg

Ga nooit heen zonder te groeten
ga nooit heen zonder een zoen
Wie het noodlot zal ontmoeten
kan het morgen niet meer doen
Ga nooit heen zonder te praten
dat doet soms een hart zo'n pijn
Wat je 's morgens hebt verlaten
kan er 's avonds niet meer zijn

Toon Hermans

Ooit een keer gelezen en ik raak het nooit meer kwijt. Sterker nog ik probeer ernaar te leven omdat de tekst zoooo waar is.

Jantje zag eens pruimen hangen, als appelen zo groot.
De tuinman zag zijn bolle wangen.
Sloeg de vuile gapper dood

Jantje zag eens pruimen hangen, als appelen zo groot.
De tuinman zag zijn bolle wangen.
Sloeg de vuile gapper dood

Een van de versjes of gedichten die me het meest bij is gebleven is geschreven door uitgerekend Youp van 't Hek (ben niet zo'n fan van hem vandaar dat "uitgerekend").

Het komt uit zijn theatershow "Ergens in de verte" uit 1994 en is bij mijn weten titelloos.

Het aanstekende refrein:

Altijd, altijd ben ik elders
Altijd verlangen in mijn kop
Op zolders wil ik steeds naar kelders
En in kelders juist weer hogerop

Voor mij is het een songtekst die ik al ergens anders een stukje geciteerd heb, nl. A World Alone van Saviour Machine (die band heeft sowieso goede teksten trouwens)...

Love leaves the soul
Blood feed the man who stands
Alone in the grasp of the hands
That fornicate the land
That emulate the past
To infiltrate a man to tear his brother's flesh
Then drink his blood as we confess
Unto the crimes, we lay at rest
We lay at rest

Rest upon the hand, rest upon the fortress
Hold me in your arms, hold on to the dreams
And the cry to wipe away the tears

In a world that takes away the seeds
And takes away another
To fill its evil needs
In a world that takes away the dreams
When dreams deceive a man, insanity proceeds
In a world that's drowning in its lies
Which persecute his brother
For the color of his eyes
In a world that radiates the skies
Intoxicates the oceans
So watch it as it dies, Alone

No one is home, now one will answer the call
The cry, hear the cry
Comprehend the nature of your soul

The horrors of a child that slips into the night
Surrenders to the fight to find his senses won't reply
Unto the evidence he finds along the way
He dies along the way

My world has no more meaning
I've not much more to take
Hold me in your arms, hold on to the dream
And the cry to wipe away the tears

In a world that takes away the seeds
And takes away another
To fill its evil needs
In a world that takes away the dreams
When dreams deceive a man, insanity proceeds
In a world that's drowning in its lies
Which persecute his brother
For the color of his eyes
In a world that radiates the skies
Intoxicates the oceans
So watch it as it dies, Alone

ik ben ik
jij ben jij
jij en ik
ik en jij
ik blij
jij blij
samen blij

Voor een dag van morgen

Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.

Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven
dat alleen maar een man alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.

Hans Andreus

Het gedicht 'deur' van Drs. P, ik had het op mijn literatuurlijst staan.

"Deur"

Open
Dicht

Geef me je hand, geef me ze allebei
en vertel me dan heel even
dat je niet kunt leven
zonder mij.

Hans Lodeizen of Hans Andreus en het begint met :
Ik vin je zo lief
zo licht en zo lief