wanneer maar vooral waarom kwam er einde aan drooglegging in Amerika?

Sinds het einde van de negentiende eeuw ontstond er in de Verenigde Staten een roep op geheelonthouding. Door de verslechterde economische situatie kende het land steeds meer alcoholgerelateerde problemen. Speciale politieke partijen werden in het leven geroepen die streefden naar een totaal verbod.
Eind 1917 werd er voorstel gedaan om de productie, verkoop, transport en consumptie van drank in de grondwet te verbieden. Drie jaar later trad het 18de amendement in werking. Alleen Connecticut en Rhode Island namen de Prohibition niet aan.
Aanvankelijk was er groot enthousiasme over afnemende criminaliteit en toenemende welvaart. Maar de handel verplaatste zich steeds meer naar de illegaliteit. De Amerikanen werden inventief: ze smokkelden drank van over de grens, stookten zelf alcohol en verkochten de drank vanuit speakeasies, verstopte etablissementen.
De drooglegging verloor vanaf de jaren 1925 steeds meer populariteit. Het werd gezien als een wet die alleen voor de lagere arbeidersklasse gold. Naleving was nauwelijks te handhaven en de kosten voor de politie liepen op.

De drooglegging werd gezien als zo'n mislukking dat de democraten Franklin D. Roosevelt steunden in een herroeping van het amendement op de grondwet.
Eerst werd in maart 1933 een wet goedgekeurd, die de grens voor de toegestane hoeveelheid alcohol optrok van 0,5% naar 3,2%. Aan de harde drooglegging kwam een einde toen deze beer law van kracht werd op 7 april 1933. Op 5 december 1933 werd het 21e amendement geratificeerd en was de drooglegging formeel geheel ten einde.