Had de gemiddelde mens in Nederland vroeger een spiegel?

Nee, in de 17e eeuw waren spiegels erg duur.
Bij de afwikkeling van de nalatenschap van de Franse minister Jean-Baptiste Colbert in 1683, bracht een Venetiaanse spiegel van 115 x 65 cm met zilveren lijst bijna drie keer zoveel op als een schilderij van Rubens.

In de 19e eeuw kwamen er pas spiegelfabrieken, waardoor spiegels ook betaalbaar werden voor de gewone burger.

Toegevoegd na 19 minuten:
Toevoeging
Er waren vroeger dus weinig spiegels, ze waren duur en de gewone man had er geen. Die had nauwelijks een idee hoe hij er zelf uit zag. Hij zal zijn gezicht wel eens hebben zien rimpelen in een plas water. Menigeen zal wel eens in een spiegelend oppervlak gekeken hebben, maar de polijsttechniek was grof. Het zilver had niet de zuiverheid van tegenwoordig. Meestal keek men in wat gedeukte oppervlakken met roestvlekken, een soort kleine lachspiegels. Het is typisch iets van onze tijd met foto’s, films en spiegels, dat wij onszelf kennen als een afgebakend uiterlijk.
Er is een grap over een boer. Bij het ploegen zag hij iets glinsteren. Hij raapte het op. Nog nooit had hij zoiets gezien. Hij keek erin, zag een gezicht en dacht: ‘Dat lijkt wel mijn vader.’ De boerin had gezien dat haar man af en toe een ding uit zijn zak haalde en ernaar keek. Een plaatje? Van wie dan? De vrouw vertrouwde het niet. Die nacht haalde ze het geheimzinnige voorwerp uit zijn overall en keek er ook in. Woedend riep ze: ‘Ik dacht het wel; hij heeft een ander... En nog een lelijke ook!’