Past het handelden van drugs bij de opvattingen van de FARC en de ELN?

Deze tekst komt uit bron 1:
Tot eind jaren ’80 heeft de FARC voornamelijk een passieve rol bij de drugshandel, het houdt zich slechts bezig met het innen van belastingen. Boeren moeten betalen voor het verbouwen van coca. Het secretariaat is in eerste instantie niet te spreken over de verbouw van coca, het is een kapitalistisch middel. Wanneer blijkt dat de FARC met het toestaan van de verbouw van coca een grote sociale machtsbasis onder de boerenbevolking creëert, verdwijnen de bezwaren al snel. Het toestaan van de coca verbouw brengt grote financiële mogelijkheden met zich mee.
Het drugsbeleid van de FARC in de jaren 90 is er op gericht om te voorkomen dat rivalen winst maken door drugs. Daarnaast moet de boerenbevolking de coca voor goede prijzen kunnen verkopen. De FARC ziet steeds meer het belang in van de coca teelt voor het behoud van het draagvlak onder de boeren. De FARC houdt zich met drugs bezig om op deze manier de guerrilla van de FARC te financieren.

Uit bron 2: Aanvankelijk is de houding van de linkse guerrilla ten opzichte van de cocaproductie ambivalent. Uit ideologisch oogpunt worden de drugshandel en illegale teelt veroordeeld: die zouden de cocaboeren verrijken en hen veranderen in kapitalisten, en daarmee in potentiële vijanden. Maar de cocateelt en -handel zijn ook voor de guerrilla een aantrekkelijke bron van inkomsten en een mogelijkheid om wapens te kopen. Het pragmatisme blijkt uiteindelijk sterker dan de leer en het FARC gaat een actieve rol spelen in de coca-industrie.

Drugsverslaving lijkt niet echt een aandachtspunt te zijn bij de ideeën van de FARC omtrent drugs. (ELN heeft naar verhouding minder inkomsten uit drugshandel). De communistische ideologie houdt zich veelal met economische aspecten bezig en lijkt ook op die manier naar drugshandel te kijken. Het doel heiligt daarbij volgens hen de middelen.