Waar komt middeleeuwse vergelijking van vogel die door kerk vliegt vandaan?
Er is een middeleeuws verhaal waarbij een vogel door een raam de kerk invliegt en door een ander raam de kerk meteen weer uit. De vergelijking is dan: zo is een mensenleven. Ons bestaan is als die korte tijd die de vogel even in de kerk was. Waar komt dit vandaan? Van Alcuinus dacht ik. Of niet? En welke bron?
1.9K
1.9K keer bekeken
kierkegaard47
8 jaar geleden
Ik kom hier
http://www.wearetheenglish.com/venerable-bede
deze intro tegen:
"It seems to me that the life of man on earth is like the swift flight of a single sparrow through the banqueting hall where you are sitting at dinner on a winter’s day with your captains and counsellors. In the midst there is a comforting fire to warm the hall. Outside, the storms of winter rain and snow are raging. This sparrow flies swiftly in through one window of the hall and out through another. While he is inside, the bird is safe from the winter storms, but after a few moments of comfort, he vanishes from sight into the wintry world from which he came. So man appears on earth for a little while – but of what went before this life, or what follows, we know nothing.” - Venerable Bede’s History of the English People:
Als dit het citaat is dat je zoekt, dan zou het dus van 'the venerable Bede' kunnen komen, die Alcuin als leerling had.
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
Ja dit is het! Het is dus geen kerkruimte. Maar dit bedoel ik inderdaad. Als je daar waarde aan hecht, zet het dan als antwoord bij de vraag.
In ieder geval bedankt!
In ieder geval bedankt!
kierkegaard47
8 jaar geleden
Nee, daar hecht ik niet speciaal waarde aan, maar ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen :)
Antoni
8 jaar geleden
Op deze website https://www.rkdocumenten.nl/rkdocs/index.php?mi=680&nws=1176 vond ik een preek uit 2010 met daarin een versie van het verhaal in het Nederlands, met daarin wat meer achtergrondinformatie:
"Er zijn vragen die de mensen blijven stellen sinds de wereld bestaat en de mensen van vandaag zijn daarop geen uitzondering: “wie zijn wij? Vanwaar komen wij? Waarheen gaan wij?”. In zijn “Historia ecclesiastica gentis Anglorum” (Kerkgeschiedenis van het Engelse volk), vertelt Beda de Eerbiedwaardige hoe het christelijk geloof zijn intrede gemaakt heeft in Noord-Engeland. Wanneer de missionarissen uit Rome in Northumberland aankwamen, riep koning Edwin een raad van ambtsdragers bijeen om te beslissen of hij hen al of niet de nieuwe boodschap zou laten brengen. Een van hen stond op en verklaarde: “O Koning, stel u dit schouwspel voor. U bent met uw ministers en ambtsdragers aan het eten: het is winter, het vuur brandt en verwarmt de plaats terwijl buiten de storm woedt en de sneeuw valt. Een kleine vogel komt binnen door een opening in de muur en vliegt door een andere weer buiten. Als hij binnen is, is hij beschermd tegen de winterstorm; maar als hij een beetje warmte gevoeld heeft, verdwijnt hij uit het gezicht en is niet meer te zien in de winterse duisternis waaruit hij kwam. Zo lijkt ons het leven van de mensen op aarde: wij weten helemaal niets over wat zal komen en wat voordien was. Indien deze nieuwe leer ons daarover meer zekerheid brengt, zeg ik dat ze moet toegelaten worden”."
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
De kerk biedt beschutting voor wie beschutting zoekt, maar denk niet te snel dat je
al geborgen bent. De beschutting die je hebt leren kennen moet je uitdragen en zorgen dat anderen er ook van kunnen profiteren. Dat zou kunnen duiden op zelfzuchtig zijn. Dus niet: Nou het was me aangenaam en doei. De diepere betekenis mijns inziens is dat het nieuwe geloof het Christendom, wellicht gezien werd als iets vergankelijke en van voorbijgaande aard.
De man die tot de Engelse Koning sprak vergeleek het met een vogeltje dat door een opening van het slot (kasteel) de zaal in kwam gevlogen. Het vogeltje kwam daar vanwege de temperatuur op adem en had zich verwarmd. Misschien had hij ook nog een kruimeltje meegepikt, was voldaan en vloog dus weer verder. Een passant in de nacht. Maar, laat de spreker weten, misschien is het wel meer dan iets van voorbijgaande aard, dat nieuwe (Christelijke) geloof en hebben de mensen er iets aan van blijvende aard. Laten we het dan maar omarmen.
al geborgen bent. De beschutting die je hebt leren kennen moet je uitdragen en zorgen dat anderen er ook van kunnen profiteren. Dat zou kunnen duiden op zelfzuchtig zijn. Dus niet: Nou het was me aangenaam en doei. De diepere betekenis mijns inziens is dat het nieuwe geloof het Christendom, wellicht gezien werd als iets vergankelijke en van voorbijgaande aard.
De man die tot de Engelse Koning sprak vergeleek het met een vogeltje dat door een opening van het slot (kasteel) de zaal in kwam gevlogen. Het vogeltje kwam daar vanwege de temperatuur op adem en had zich verwarmd. Misschien had hij ook nog een kruimeltje meegepikt, was voldaan en vloog dus weer verder. Een passant in de nacht. Maar, laat de spreker weten, misschien is het wel meer dan iets van voorbijgaande aard, dat nieuwe (Christelijke) geloof en hebben de mensen er iets aan van blijvende aard. Laten we het dan maar omarmen.
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.
