Waarom verwijst het Wilhelmus naar 'de koning van Spanje'?

Filips was heerser over Castilië, Aragón deze landen vormden in die tijd al samen Spanje.

De naam Spanje (Spaans: España) is afgeleid van de Latijnse naam Hispania, die werd gebruikt voor het hele Iberisch Schiereiland. Taalkundig gezien stamt deze naam echter niet af van het Latijn, en ook met andere Indo-Europese talen is geen duidelijk verband aan te wijzen. Er bestaan dan ook verschillende theorieën over de herkomst van het woord Hispania. Een van die theorieën is dat de naam uit het Grieks komt. De Grieken zouden de naam Hesperia aan het huidige Italië en Spanje hebben gegeven, omdat beide landen zich ten westen van een bepaalde ster (genaamd esperos) bevonden.

Dus zo vreemd is het niet dat in het Wilhelmus Philips koning van Hispania werd genoemd.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Filips_II_van_Spanje

Toegevoegd na 1 uur:
Castilië is een landstreek in Spanje en met Aragon historisch een van de beide koninkrijken waaruit Spanje opgebouwd is.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Castili%C3%AB

De naam Spanje zoals wij dit land nu noemen, werd al eeuwenlang 'Hispania' genoemd en stond zo ook bekend. Honderden jaren voor Christus geboren werd, verkenden de Oude-Grieken de landen rond de Middellandse zee en zij noemden dit land toen zowel 'Hispania' als 'Iberia'.
In die tijd dat de Oud-Grieken Spanje ontdekten, veroverden ook de Feniciërs
(afkomstig uit het huidige Syrië en Libanon) een groot deel van het schiereiland. Zij noemden dit land toen ook 'Ispanya'.

De benaming is dus al heel oud en wij Nederlanders spraken dan vroeger ook over 'Hispanje'. Logisch dus dat dit in het volkslied werd overgenomen in onze spelling zoals wij die toen hadden. Vanwege de vereenvoudiging van de taal met je jaren spreken we nu over Spanje, maar in de oudere geschriften en vanwege het ritme in het lied zelf, zal het gewoon 'Hispanje' blijven.

In het Wilhelmus, dat rond 1572 werd geschreven, wordt niet verwezen naar de Koning van “Spanje” maar naar de toenmalige koning van Hispanje.
In die tijd was de Spaans-Habsburgse Filips II, de enige zoon van keizer Karel V (als koning van Spanje Karel I) Koning van Spanje (Hispania), Napels, Sicilië en (als Filips I) van Portugal, Heerser over Castilië, Aragón en Heer der Nederlanden.
https://de.wikipedia.org/wiki/Hispanien#/media/File:Hispania_Karte.jpg
In het volkslied “Wilhelmus” is het vooral de regel: den Koning van Hispanje heb ik altijd geëerd waar Nederlanders over vallen, zich niet bewust van het feit dat het Willem van Nassau is die dit zegt en niet degene die het lied zingt. Dan kan men wel aan het schrappen blijven.
Door middel van dit lied laat de dichter Wilhelmus van Nassouwe zeggen:
“een Prinse van Oranje ben ik, vrij, onverveerd, den Koning van Hispanje heb ik altijd geëerd.
Tot in de dood wilde hij zijn vaderland trouw blijven “vrij onverveerd”, moedig en zonder vrees. Hij wilde echter niet als een soort oproerkraaier gezien worden. Integendeel, hij blijft het gezag erkennen van de (toenmalige) koning van Hispanje die tevens Heer over de Nederlanden was.
Den Koning van Hispanje heb ik altijd geëerd was een belangrijke politieke getuigenis. Hij vocht tegen het Spaanse Bestuur, niet tegen de koning van Hispanje die hij ook erkende als Heer der Nederlanden.
Men kan deze verklaring niet los zien van de tweede strofe:
“In Godes vrees te leven heb ik altijd betracht, daarom ben ik verdreven, om land, om luid gebracht”.
Dit betekent dat hij ook God wilde blijven dienen ondanks dat hij daardoor verdreven zou worden en beroofd van zijn land en van zijn mensen.
De essentie van de gedachte die Willem van Nassou verwoordt in het volkslied is:
Men moet de overheid respecteren, de Koning van Hispanje zal hij altijd blijven eren, maar Godvrezend leven vindt hij nog belangrijker, zelfs als dat vreselijke gevolgen kan hebben.
Dat het lied nog steeds door veel Nederlanders wordt gezongen hoewel het geloof steeds meer op de achtergrond raakt, komt misschien doordat veel Nederlanders (onbewust) instemmen met de gedachte van Willem van Oranje, ook bekend onder zijn bijnaam Willem de Zwijger, dat het niet de overheid – het Bestuur - is die uiteindelijk het laatste woord heeft, maar andere machten zoals bv het geweten, anders zou er inderdaad en terecht van tirannie gesproken kunnen worden.