waarom verhuisde na 1970 veel Surimnamers naar Nederland?

In 1973, tijdens de arbeidsonrust en stakingen in Suriname, was er al een uittocht naar Nederland op gang gekomen van 10.000 Surinamers. Het vooruitzicht van de onafhankelijkheid op 25 november 1975 bracht in de daaraan voorafgaande maanden een ware exodus van 40.000 mensen op de been. Een laatste grote migratiegolf volgde vier jaar later. Op dat moment was de economische situatie in Suriname alarmerend en bovendien zouden na 1980 de soepele toelatingsregels niet langer meer gelden. Ongeveer de helft van de Surinaamse bevolking is uiteindelijk naar Nederland gekomen.

Op zich kwamen al veel langer Surinamers naar Nederland, maar nooit in die enorme aantallen. Aanvankelijk kwam men vooral om onderwijs te volgen. Rond 1970 kwamen velen echter vooral omdat er in Suriname nauwelijks werk was. Tot in de jaren zestig waren de meeste migranten Afro-Surinamers (Creolen), die in het algemeen een betere opleiding hadden genoten. Het beeld veranderde echter begin jaren zeventig, toen Afro-Surinaamse politici aanstuurden op een snelle onafhankelijkheid. Hindostaanse en Javaanse Surinamers vreesden dominantie van Afro-Surinaame in een onafhankelijk Suriname. Als reactie daarop migreerden zij in groten getale naar Nederland.

Toen Suriname nog een Nederlandse kolonie was hadden alle Surinamers de Nederlandse nationaliteit. Toen Suriname in 1975 onafhankelijk werd moesten de inwoners kiezen: de Surinaamse nationaliteit aannemen of de Nederlandse houden. Veel mensen kozen voor het laatste en emigreerden rond die tijd in grote getale naar Nederland.