Waarom waren de nazi's liefhebbers van blonde mensen?

De rassentheorieën van de nazi's waren vreemde samenraapsels van allerlei ideeën: mythologie over een Noords ras dat ooit Europa en Midden-Azië domineerde, antropologische opmetingen van lichaamskenmerken, bepalen van superioriteit van bepaalde rassen, ideeën over het 'veredelen' van mensenrassen door sterilisatie en geboorteprogramma's (eugenetica), ideeën over het maatschappelijke succes of falen van aangeboren kenmerken (sociaal darwinisme). Op zich waren die theorieën niet typisch voor de nazi's en kwamen ze over de hele wereld voor, maar ze overleefden wel alleen in Nazi-Duitsland; elders werden ze sneller bekritiseerd.

Hitler las de werken van Baur, Fisher en Lenz over de superioriteit van een Noords ras kort voor hij zelf Mein Kampf schreef. Hij gebruikte de theorie, maar lang niet naar de letter. Nazischrijvers als Rosenberg en Gunther haalden uit hun rassenleer een eerder vaag ideaalbeeld en een even vaag beeld van een vijand, en kwamen uit bij een rassenhygiëne die even gruwelijk (mensen vervolgen om hun afkomst of uiterlijk) als onwetenschappelijk was (een heel kleine minderheid van de Duitstaligen zag er Noords uit, en sommige Joden zagen er Noordser uit dan Duitsers).

Maar wellicht was het Hitler vooral te doen om het scheppen van zo'n vaag ideaal- en vijandbeeld: een grote blonde blauwogige krijger tegenover een gekromde, oude, donkere Joodse man. Dat was demagogisch sterk. Hitler zelf verliet de achterliggende theorieën al in 1939, maar bleef de uitwerking ervan gedurende de Tweede Wereldoorlog steeds extremer doorvoeren.