Wat is het verband tussen de investituurstrijd en de kruistochten?

Investituurstrijd ging om bisschoppen
De Investituurstrijd was een langdurige strijd over het recht om bisschoppen te benoemen. De paus en de Duitse koning waren allebei van mening dat zij over dit recht beschikten.
Toen Hendrik IV in 1075 de bisschop van Milaan benoemde, deed paus Gregorius VII hem in de ban. Dat was voor de Duitse adel het teken om in opstand te komen. De koning moest buigen en ging naar Italië om zijn excuses aan te bieden.
Paus mocht bisschoppen benoemen
In 1084 sloeg hij terug door Rome binnen te vallen en Clemens III aan te stellen als tegenpaus. De strijd ging door onder de volgende generatie pausen en Duitse vorsten, en eindigde pas toen de paus het benoemingsrecht kreeg en de Duitse heersers het vetorecht.

Paus wilde ongelovigen dood hebben
Toen Europa uiteenviel en de Kerk verscheurd raakte, zag Paus Urbanus II maar één uitweg: een heilige oorlog die de christenen zou verenigen. Hij hitste met vurige redes 100.000 ridders, boeren, vrouwen en kinderen op om de islam uit te roeien.
Honger, onherbergzame streken en machtige legers. De kruisvaarders moesten vele gevaren trotseren op hun 3000 kilometer lange tocht naar Jeruzalem. Vervuld van haat tegen de moslims en dromend van een snelle overwinning trok het van geloofsijver vervulde leger een spoor van bloed van West-Europa naar de Heilige Stad.
Op 15 juli 1099 - na een belegering van vijf weken - namen de kruisvaarders Jeruzalem in. De dagen hierna doodden ze een groot aantal islamitische en joodse burgers van de stad. Ze stelden Arnulf van Chocques aan als patriarch - hoofd van de kerk - in Jeruzalem. De nieuwe patriarch bestreed de priesters van andere christelijke geloofsrichtingen te vuur en te zwaard.

Zowel bij de investituurstrijd als bij de kruistochten speelde de macht van de pausen een rol. Door meer macht te eisen over de benoeming van bisschoppen probeerden pausen ook meer politieke macht te krijgen in de verschillende Europese landen. Bij het oproepen van christenen uit heel Europa tot deelname aan kruistochten plaatsten pausen zich niet alleen als verdediger van het geloof, maar wonnen zijn ook aanzien als leiders van een christelijk Europa.