hoe is het orkest onstaan?

De term orkest komt van de opera: de halve cirkel voor het toneel (de Griekse manier voor het opvoeren van drama) werd ‘orchestra’ genoemd. Dus werden ook de instrumentalisten die voor het toneel zaten zo genoemd.

Voor de ontwikkeling van het orkest is de 18e eeuw van groot belang geweest. In het tijdperk van de renaissance hadden muziekensembles geheel geen vaste samenstelling en werd niet door de componist maar door de uitvoerenden bepaald door welke instrumenten een compositie uitgevoerd werd. In de barok kwam er enige organisatie maar de bezetting van het orkest was nog niet gestandaardiseerd. Het samenspel en de harmonieën werden bepaald door de basso continuo die meestal voor rekening kwam van een toetsinstrument (klavecimbel, orgel, spinet) en een violoncello. Pas na 1700 vond de emancipatie van strijkinstrumenten plaats en vormde deze sectie een tweede instrumentale kern binnen het orkest.

Toegevoegd na 2 uur:
... Rond deze stabiele eenheid (basso continuo en strijkers) werden alle mogelijke combinaties van blaasinstrumenten gearrangeerd.
In het midden van de 18e eeuw worden de strijkers geleidelijk belangrijker en gaan de kern van het orkest vormen. Zij nemen de functie van de basso continuo over en vervangen daarom het klavecimbel. De blazers worden gegroepeerd in een vaste kernformatie.
Het orkest bestond in die jaren uit ongeveer 25 man. De bezetting bestond uit strijkers, hobo, fluit, fagot en hoorns.
Door uitvinding en perfectionering van instrumenten bleef het orkest zich geleidelijk uitbreiden, met bijvoorbeeld de klarinet.
De begeleiding van een pianoconcert vergde langzamerhand een steviger bezetting en met het opkomen van openbare concerten werden zalen en bezetting van het orkest steeds groter.
Sedert Beethovens vijfde symfonie kwamen trombones met steeds grotere regelmaat voor, en in diens negende symfonie werd het orkest verder uitgebreid met een piccolo, contrafagot, twee extra hoorns en drie trombones.