Ontstonden er al steden in de vroege middeleeuwen?

Vroege steden[bewerken]
De eerste stadsontwikkeling ontstond met steden die door de Romeinen werden gesticht of ontstonden uit voormalige castella, zoals Nijmegen, Maastricht en Utrecht, maar ook kleinere steden als Cuijk en Woerden. Daarna ontstonden Karolingische handelsplaatsen als Dorestad, Medemblik en Deventer. Deze nederzettingen lagen op een knooppunt van waterwegen en de bewoners namen deel aan lange-afstandshandel en hadden een eigen ambachtelijke productie. In de 10e eeuw ontstonden stedelijke nederzettingen als Stavoren, Tiel en de handelswijk Stathe in Utrecht. Groningen groeide door goede landverbindingen in de 10e eeuw ook uit tot een belangrijke handelsplaats, net als Zutphen en ook kleinere nederzettingen als Zwolle en Arnhem. Vanwege hun gunstige ligging werden hier vanaf de Karolingische en de Ottoonse tijd door de Frankische veroveraars bestuurlijke en kerkelijke centra gesticht en soms ook emporia, handelscentra. Deventer was, met tol en munt[bron?], rond 850 de belangrijkste opvolger van Dorestad en naast Utrecht het belangrijkste kerkelijke centrum, zeker na de omwalling die rond 890 plaatsvond naar aanleiding van Vikingaanvallen. Ook Zutphen, in de 9e eeuw in hetzelfde Karolingische graafschap aan de IJssel gelegen en het bestuurlijke en militaire centrum met gravenhof en ringwalburg, werd om die reden omwald. Zwentibold verleende Tiel, Utrecht en Deventer in 896 speciale handelsprivileges. Oldenzaal was de centrale plaats van het graafschap Twente en was dankzij een grafelijk hof, een vroege kerkstichting (ca. 775; vanaf de 10e eeuw kapittel) en een marktfunctie een bloeiende plaats.