Was de Republiek der 7 verenigde Nederlanden wel echt een republiek?

Een republiek wordt bestuurd door één of meerdere machthebbers, dus ook indien de macht door erfenis verkregen is, blijft de bestuursvorm een republiek.
Zodra de machthebber een koning/keizer ed. is spreken we van een koninkrijk of keizerrijk.

Toen de zeven gewesten van Nederland zich van de Spaanse koning hadden afgescheiden, duurde het nog 60 jaar voordat de republiek erkend werd als land. Onze buurlanden vonden het maar vreemd dat ons land zichzelf bestuurde, zonder koning. Dat was in die tijd niet normaal.
Toch ging het prima. Door de VOC en WIC dreven we veel handel, oorlogen met de Fransen en Spanjaarden werden gewonnen en er werd veel kunst geproduceerd.

De organisatie van de republiek leek een beetje op onze regering nu. Wat nu de minister-president is, heette toen de raadspensionaris. Hijwas de 'baas' van de republiek.
Hij was ook minister van financiën en Buitenlandse Zaken.
Hij regeerde in de Staten Generaal samen met vertegenwoordigers van de zeven gewesten, die op hun beurt weer allemaal inspraak hadden. Er werd dus lang overlegd voor er beslist werd en uiteindelijk won het gewest met het meeste geld. Die bepaalden!

Ieder gewest had zijn eigen bestuur, 'de Provinciale Staten'. Zij hadden het met de stadhouder voor het zeggen. Deze werd ook gekozen en benoemd door de Provinciale staten. De stadhouder had de meeste macht en aanzien aangezien hij de oorlogen voerde.
de raadspensionaris regeerde vanuit Den Haag en overlegde eigenlijk alleen maar. Hieruit ontstonden vaak conflicten tussen beiden. Een bekend voorbeeld was
het conflict tussen stadhouder Maurits en raadspensionaris Johan van Oldenbarneveld , die door Maurits als 'landverrader' onthoofd werd.

Ja, volgens de encyclopedie is een republieke een regeringsvorm waarin het staatshoofd een door het volk gekozen persoon is, die in die functie blijft gedurende een aantal jaren. Dit geschiedde in 1588 waarin besloten werd om de soevereiniteit aan het volk te laten. Dit is dus gebeurd.

De feitelijke macht bleef echter wel bij de staten en stadhouders van de gewesten.

Door het Plakkaat van Verlatinghe(1581) in de Tachtigjarige Oorlog was de functie van stadhouder overbodig geworden. Toch werd besloten de functie van stadhouder in ere te houden — ook als legeraanvoerder. Officieel was de stadhouder nu niets meer dan een ambtenaar en dus bleef de volledige macht, uitvoerend en wetgevend, in handen van de Staten van iedere provincie. In de praktijk trok de stadhouder meestal grote persoonlijke macht naar zich toe.

Tijdens onze Republiek(en) van 1588 tot 1795 waren altijd de Staten Generaal de hoogste macht en de stadhouder van Holland, was legeraanvoerder op basis van een instructie van de Staten Generaal.
Tijdens de twee stadhouderloze tijdperken, grofweg van 1650-1672 en 1700 tot 1750 was er natuurlijk een niet van oranje benoemd tot legeraanvoerder door de Staten generaal