Hoe ging men om met sterfelijkheid in de middeleeuwen en de nieuwe tijd? Waren er nog andere manieren dan het geloof om sterfelijkheid te verdringen?

Ik denk dat de sterfelijkheid niet verdrongen werd. Misschien niet begrepen, vandaar zoeken in een geloof. Maar er was zoveel sterfte door ziektes armoede hongersnood, dat het bij het leven hoorde.
Als voorbeeld een brief uit de tijd van de VOC. Een brief van de velen die boven water gekomen zijn in een museum van Londen. Een vrouw schrijft aan haar man, het begint over hoe is het met jou, hier gaat het goed. En dan halfweg de brief: Oja onze zoon (een kind nog) is gestorven vorige maand. En die en die ook, allemaal aan de pest.
Nu wij tegenwoordig manieren hebben gevonden om ziektes te beheersen willen we juist de sterfelijkheid verdringen.
Niet over praten, dan bestaat het niet

Tot zo'n 100 jaar geleden was het in de westerse samenleving onderdeel van het leven. Mensen stierven veel jonger, waardoor je ook al jong met de dood geconfronteerd werd. Men ging er vanuit dat de ziel onsterfelijk was en slechts afscheid werd genomen van het lichaam.

Een leven zonder God was ondenkbaar. Iedereen geloofde en er zal zeker verschil zijn geweest in de godsdienstbeleving, maar het is zeer onwaarschijnlijk dat er mensen zijn geweest die toen dachten dat God niet bestond. Andere manieren om de sterfelijkheid te verdringen zijn dus niet waarschijnlijk.