vroeger bij de egyptenaren hadden ze een batterij in de vorm van een pot. wat deden ze daarmee?

Elektriciteit in de oudheid?
Het is niet onredelijk te geloven dat men tweeduizend jaar geleden reeds elektriciteit had ontdekt. Hoewel de moderne batterij nog maar zo’n 200 jaar bestaat, speelden de oude Grieken, met Thales van Milete voorop, al met statische elektriciteit. Dat deden ze door met een zijden doek over barnsteen te wrijven. In de Griekse geschiedschrijving is nergens sprake van toestellen die werkten op elektriciteit, maar dat betekent dus niet dat ze (een deel van) het principe niet kenden.
Wanneer men een opgraving doet die lijkt op een batterij gaat men natuurlijk vragen stellen over het gebruik ervan. Men zal in de oudheid niet zomaar batterijen maken om die vervolgens op de schroothoop te gooien.

Eén verklaring is dat de stroomopwekkers een medisch nut hadden. Niet zo gek gedacht want de Grieken gebruikten zowel de sidderaal als de zwarte torpedovis als pijnstiller. Beide vissen staan erom bekend dat ze een elektrische schok afgeven bij aanraking. De oude Grieken geloofden dat zo’n vis een pijnstillende werking had door hem onderaan de voet, tegen de zool, te wrijven.
Tegenwoordig gebruiken de Chinezen tijdens hun acupunctuur ook naalden met een kleine lading elektriciteit op. Door opgravingen zoals de antieke batterijen zijn bepaalde onderzoekers geneigd om te geloven dat zoiets duizenden jaren eerder ook al het geval was. Sporen zijn hier echter niet van gevonden en de spanning die uit zo’n batterij komt is niet dermate hoog dat een medisch nut helemaal vast staat.

Irak, bakermat van elektrische beschaving?
Ziggurats...

...zijn oude tempels die
velen qua grootsheid vergelijken met de Egyptische piramides. Hierboven zie je een foto van Google Earth van de Ur-Ziggurat.
Van de verwarrende toren van Babel, de hangende tuinen en de zigurats tot aan het scheppingsverhaal, de zondvloed en het beschavingsmodel: het is allemaal in Irak en omstreken te vinden. Het rijke verleden van het land krijgt een extra glans door archeologische objecten die niet helemaal in de tijdslijn gepast kunnen worden. Zo is het ook met de batterijen die in 1936 bij Bagdad werden opgegraven en in 1938 bekender werden toen de Duitse directeur van het Nationaal Irakees Museum, Wilhelm König, een opzienbarend artikel erover schreef.
Hij opperde de mogelijkheid dat dit oudheidkundige batterijen waren. Uit één pot, zo’n 2 kilo aan gewicht, kon men een halve volt halen. De precieze herkomst van de batterijen blijft onduidelijk.