Wanneer is de slavernij in Europa (of in Nederland) afgeschaft?

In 1807 verbood het Verenigd Koninkrijk de slavenhandel en in 1833 verbood het de slavernij. Op 1 juli 1863, dertig jaar na het voorbeeld van de Britten, klonken 21 kanonschoten in Paramaribo en werden de slaven vrije mensen.
Nederland schafte de slavernij in etappes af, eerst in de onder direct bestuurde staande delen van Nederlands-Indië in 1859, vervolgens in Suriname en de Nederlandse Antillen per 1 juli 1863 (Stb. 164, 1862). Op deze dag, ruim dertig jaar na het voorbeeld van de Britten, klonken 21 kanonschoten in Paramaribo en werden de slaven vrije mensen. De afschaffing van de slavernij werd aangeduid met de term ‘emancipatie’.

Toegevoegd na 4 minuten:
Onderste bron is de een link naar de wet die de slavernij over het afschaffen van slavernij in Suriname en de Ned. Antillen.

Nederland schafte de slavernij in etappes af, eerst in de onder direct bestuurde staande delen van Nederlands-Indië in 1859, vervolgens in Suriname en de Nederlandse Antillen per 1 juli 1863 (Stb. 164, 1862). Op deze dag, ruim dertig jaar na het voorbeeld van de Britten, klonken 21 kanonschoten in Paramaribo en werden de slaven vrije mensen. De afschaffing van de slavernij werd aangeduid met de term ‘emancipatie’. Er werden feesten georganiseerd waarbij Koning Willem III als sleutelfiguur en weldoener van de vrijgemaakte slaven werd gepresenteerd. De Nederlandse regering betaalde een schadevergoeding van 300 gulden per slaaf. (In Indië 50 tot 350 gulden al naargelang de leeftijd van de slaaf). Die ging niet naar de slaaf, maar naar de eigenaar, ter compensatie voor het verloren eigendom. Deze maatregel was des te wranger, omdat slavenhouders vlak voor de afschaffing extra jacht gingen maken op gevluchte slaven. Zo konden zij zo veel mogelijk compensatiegeld opstrijken. Als alternatief voor de inzet van slaven werden door de voormalig slaveneigenaren contractarbeiders geworven in Nederlands-Indië (zie Javanen (Suriname)), India (Hindoestanen) en Chinezen (zie Chinezen (Suriname)). In Suriname werden de voormalige slaven voor een periode van tien jaar onder staatstoezicht geplaatst en bleven ze dus veelal op dezelfde plantages werken. Uiteindelijk waren deze slaven pas echt vrij in 1873, ipv het zo vaak genoemde jaartal 1863. In deze periode waren vrijgelatenen tussen de 15 en 60 jaar verplicht een arbeidsovereenkomst af te sluiten. Deze maatregel was vooral bedoeld om te voorkomen dat de voormalige slaven massaal de plantages zouden verlaten, waardoor de plantage-economie zou instorten. Pas na de periode van staatstoezicht verwierven de voormalige slaven het volledig burgerrecht. Dit laatste wordt vaak over het hoofd gezien in geschiedenisboeken.

In de onder indirect bestuur staande delen van Nederlands-Indië bleef de slavernij nog voortbestaan, op het eiland Sumbawa (Soembawa) zelfs tot 31 maart 1910.

Die is officieel afgeschaft, maar officieus is bijna elke werknemer een slaaf van zijn baas... Maar je mag het zo niet meer noemen, maar het is toch wel zo... In het midden van de negentiende eeuw viel het doek voor de slaven, maar dat is officieel... Officieus zit slavernij weer helemaal in de lift...