In hoeverre is het verhaal van Florence Nightingale verromantiseerd?

Je docent heeft gelijk. Het verhaal is een opgeklopte mythe. In februari 1855 sloeg in Engeland de collectieve verliefdheid toe op Florence Nightingale. Het was de Illustrated London News die de bevolking-in-oorlog een beeld verschafte dat zij kennelijk nodig had: een ets van een donkere ruimte vol gevelde soldaten op houten britsen, tussen hen in een vrouw met een Aladdin-lamp in haar hand.

Dat Florence Nightingale zo collectief van een lichtend aureool kon worden voorzien had ruwweg twee oorzaken. Het was oorlog – altijd een samenbindende factor, inclusief de behoefte aan een held. Nog voor ze was vertrokken naar het Britse militair hospitaal in Scutari, werd ze gezien als de reddende engel die een eind zou maken aan al het lijden. Tot zover de mythe. Maar wat was nu de werkelijkheid?

De Britse verpleegkunde stond nog maar nauwelijks in de kinderschoenen. De ‘verpleegsters’ van Nightingale vormden een allegaartje van welwillende, goed gesitueerde huisvrouwen uit de onderklasse, aangevuld met wat katholieke zusters die wél kundig waren. Nightingale zelf had een paar weken in Duitse en Franse hospitaals meegedraaid, was anderhalf jaar directrice geweest van een kleine Londense ziekenopvang voor welgestelde vrouwen, en bracht verder vooral veel boeken- en rapportenwijsheid mee.

Zo’n clubje kon in werkelijkheid nauwelijks effectief zijn in een hospitaal met drieduizend zwaar zieke en gewonde frontsoldaten. Veel verder dan de meest primaire huishoudelijke verrichtingen – zoals min of meer regelmatig beddengoed verschonen – kwamen de vrouwen dan ook niet. En dan is er de kwestie van Nightingales veronderstelde engelachtigheid. Was ze echt zo? Niet bepaald. Je zou het zo kunnen samenvatten: haar schaduw kussen was het enige wat er voor de soldaten op zat, want naderbij kwam ze zelden.

Lees meer in de bron: