Hoe betrouwbaar is de geschiedenis?

De boekjes zijn even betrouwbaar als de historici die ze schrijven. En dat die best gekleurd kunnen zijn is inmiddels wel bewezen. Objectiviteit bestaat niet.
Zelfs op het levenswerk van prof. L. de Jong over de 2e wereldoorlog is discussie.
Kortom, ze doen hun best, maar het is mensenwerk.
En, hoe langer geleden, hoe moeilijker te toetsen.

Geschiedenis is onbetrouwbaar. Het is mix-up van wat logischerwijs is gebeurt gecombineerd met de gekleurde waarheid van de bron en de interpretatie van de auteur van het boek.

Zie voor van de beschrijving van de geschiedenis van de geschiedenis deze link;

Toegevoegd op 21-06-2009 14:39:38
Elke geschiedenis heeft een geschiedenis. Een historicus moet bepalen in welke taal hij over het verleden schrijft. De tijd bepaald voor een groot deel hoe de geschiedenis geschreven wordt. De relatie tussen geschiedenis en politiek speelt een rol. Machthebbers en instanties gebruiken geschiedenis. Vorsten en naties hebben geschiedenis laten schrijven met een politiek doel. De geschiedenis raakte vanaf de 19e eeuw ook in het vaarwater van de moderne politieke en ideologische tegenstellingen. De geschiedenis raakte verzuild. Men heeft altijd geloofd in de functie van geschiedenis. Het zoeken naar de waarheid stond centraal. Waarheidsaanspraken lopen als een rode draad door de geschiedenis. Historiografie verteld het verhaal van de vergaring van ware gegevens en gecontroleerde kennis. Historici zijn altijd bezig om de waarheid veilig te stellen. Geschiedenis werd door voorgangers gevormd tot een wetenschappelijke discipline. Niet alleen opvattingen over het verleden, maar ook het creeren van infrastructuur was belangrijk. De kamergeleerde ontwikkelde zich tot academicus. Professionalisering leidde tot uniformsering (historici genoten een zelfde opleiding), specialisatie en schoolvorming (voorkeur universiteit en invloed leermeester). De historicus werd, ondanks al deze ontwikkelingen, altijd bloot gesteld aan externe factoren. Deze factoren beïnvloedden zijn werk. Volgens de auteur was het essay een nieuwe vorm van geschiedbeschouwing, ontstaan in de 20e eeuw. Het essay was het genre waarmee sommige Postmodernisten de geschiedenis bestudeerden. Literatuur en geschiedenis hadden een band. De betrouwbaarheid van geschiedenis is eigenlijk altijd beperkt, volgens huidige overtuigingen.

De geschiedenis is niet betrouwbaar, zij is net zo betrouwbaar als de mond of de pen die het beschrijft...

Als geschiedenis waarheidsgetrouw was, dan was er geen verschil in de ene en de andere die erover vertelt... Er is verschil, dus het is onwaar en onbetrouwbaar...

zo simpel is dat...

Goede vraag. Ik denk hoe langer geleden de verhalen hoe lastiger te verifiëren en dus hoe onbetrouwbaarder.

Een bekende uitspraak is bovendien: De winnaar schrijft de geschiedenis. Ik denk dat dat zo is en dat daarom de geschiedenis vertekend is.

En zoals jij suggereert kan ik me ook goed voorstellen dat sommige verhalen uit de duim gezogen zijn. Ook vroeger zullen er broodje aap verhalen zijn geweest. Een aantal heeft het misschien wel overleefd.

Niet betrouwbaar. Alles wat in de geschiedenisboeken staat komt(vooe het grootste deel) uit bronnen, van die bronnen is het heel moeilijk om de betrouwbaarheid te toetsen.

Als historicus kan ik je vertellen dat dat een heel moeilijke vraag is. Hieronder een heel korte uitleg over iets waar historici zelf boeken over hebben volgeschreven.

Om te beginnen: geschiedenis baseert zich op bronnen, vooral geschreven bronnen, en bij voorkeur zo direct en primair mogelijk. Er is in de loop van de geschiedenis een ontstellende hoeveelheid geschreven tekst gegenereerd: brieven, wetten, dagboeken, administratie, gepubliceerde boeken uit die tijd, transscripten van rechtszaken, vergadernotulen, kronieken... Ontzettend veel. Op basis daarvan kunnen we reconstrueren hoe dingen zijn gegaan.
Historici toetsen die bronnen op allerlei manieren op betrouwbaarheid. Had de persoon reden om te liegen? Klopt de bron met andere bronnen uit dezelfde tijd? Waarom niet? Etc. etc. etc. De conclusies die een geschiedkundige trekt worden weer kritisch bekeken door zijn collega's.
Daarmee is hopelijk ook je laatste vraag beantwoord: ja, er zijn instanties die de geschiedenis op betrouwbaarheid toetsen; alle medewerkers en studenten van alle faculteiten geschiedenis, alle historische musea, alle historische onderzoeksinstituten etc. etc. in de wereld doen dat allemaal, doorlopend.

Historici zijn mensen. Net als bij alle andere wetenschappelijke disciplines maken historici fouten, interpreteren ze bronnen soms verkeerd, tuinen ze in leugens, maken ze foute aannames, geven ze een bepaalde draai aan de feiten etc. Maar, wederom net als bij andere wetenschappelijke disciplines, zit het systeem zo in elkaar dat alles wat anderen hebben gedaan kritisch wordt bekeken en waar nodig herzien, uitgebreid en verbeterd. Onze kennis wordt zo steeds groter en steeds accurater.
Een kritische houding tegenover wat je leest in boeken is en blijft verstandig. Maar onderschat niet hoe ontzettend veel we weten over geschiedenis, en hoe ontzettend veel 'bewijsmateriaal' er beschikbaar is.

Zeer onbetrouwbaar! Maar de invloed is enorm! Het verhaal van jesus bijvoorbeeld.