Wanneer verandert u in je?

Persoonlijk verandert u in je op het moment dat ik de persoon beter ken en hij/zij me toestemming gegeven heeft te tutoyeren.
Ouderen blijf ik stelselmatig met u aanspreken.

In boeken heb ik er nog nooit zo op gelet, is me tenminste nooit opgevellen dat u daar opeens ooit je wordt.

Eigenlijk hebben de engelsen het maar makkelijk dat ze gewoon 1 term hebben die zowel U als Jij betekend...

Ik denk dat dat te maken heeft met jezelf.
Ik ga heel gemakkelijk over op je en jij omdat ik mensen al gauw als gelijke zie. De uitzonderingen zijn mensen die veel ouder zijn en een bepaald gezag uitstralen. Zeker als deze mensen mij geen toestemming geven om te tutoyeren (mooi woord vind ik dat) dan zal ik dat niet doen.
Maar dat ligt denk ik voor een deel aan mijn opvoeding. Ik hoefde mijn ouders nooit met u aan te spreken. Ik kan me dan ook nog herinneren dat ik voor het eerst het gevoel had dat ik tegen iemand u moest zeggen, maar het mijn strot niet uit kreeg.
Ik was 7 en moest bij het hoofd van de school komen (voor de jongeren onder ons, tegenwoordig zou dat de directeur zijn, en dit is in de tijd dat wij meesters en juffen nog met de achternaam aanspraken). Die stelde mij een vraag en daarop moest ik hem persoonlijk aanspreken. Ik heb flink staan stotteren toen. Vreemd genoeg had ik nog nooit u gezegd, maar voelde ik dus wel aan dat dat hier op zijn plaats was.

Zodra er een van de twee het durft, zal onmiddellijk de u tot jij veranderen... Maar wie durft dat nu meteen? Daarom eerst dat vreemde spelletje van vragen enz enz...

Elke U is in feite een jij, vind jij dat ook? Zelfs jij, Beatrix...

In een boek is het inderdaad wat lastiger maar ik denk dat je daar zelf op een gegeven moment wel een gevoel bij hebt.
Zo zal iemand die zich voorstelt de persoon met u benaderen.
Dit evenzo in formele situaties.
In andere , informele gevallen zal je eerder jij lezen.

Maar het blijft inderdaad een gevoelskwestie.

En waarom is internet zo formeel dat we, zonder elkaar te kennen, al van "je" en "jij" spreken en niet van "u"? "Volgens mij kunt u dit antwoord ook op wikipedia vinden". "Dat is een goede vraag van u!". "Heeft u er al eens bij stil gestaan dat...". Klinkt eigenlijk ook wel vreemd op internet :)

voor mij verandert u in jij als 'meneer/mevrouw' verandert in de voornaam....
Ik ben daar zelf heel snel mee... er zijn maar weinig mensen waar ik geregeld mee omga en die ik niet bij de voornaam aanspreek

Een voordeel, als je zelf oud bent, kan je iedereen met je aanspreken, en wordt het U/jij probleem het probleem van een ander.

Het heeft ook met generaties te maken. Tegenwoordig gebruikt de jeugd nog nauwelijks u. In mijn tijd moest ik mijn ouders beslist met u aanspreken, dit wordt nauwelijks meer gedaan.